Απλώνεται αργά… κι αγέρωχα η νύχτα κι απόψε
κι ενώνει μες στο πέπλο της, γη κι ουρανό…
κι ο άνεμος έστησε χορό μες στο σκοτάδι!
Αναρριγούν τα φύλλα της ελιάς στο αγγιγμά του
κι αγκαλιάζονται τα μεθυσμένα της κλαδιά με δέος.
Προσκυνούν τ΄αγέρωχα κυπαρίσια.. στο διάβα του
κι η κληματαριά φοβισμένη απλώνει το φυλλωμά της
για να προστατεύσει τους ώριμους καρπούς της,
να συγκρατήσει έτσι.. προσπαθεί, το ξέφρενο μεθύσι!

Ακούγεται η ηχώ να προσκαλεί τον νάρκισσο
για ένα τελευταίο ερωτικό χορό μες στο σκοτάδι,
τα κύματα φέρνουν τον απόηχο του πόθου της,
και συναντούν του βράχου την σκληράδα…
Ουρλιάζει ο άνεμος από θυμό.. χορεύοντας στο πέλαγος
μοναχικός και πληγωμένος, σαν προδομένος εραστής!
Κι η θάλασσα φουσκώνει.. μεθούν τα πλοία της γραμμής
οι βάρκες χοροπηδούν, σαν ξεχασμένες φλούδες καρυδιάς
   και συνεχίζει τ’ανέμου ο χορός… μες στο σκοτάδι!
                                                                                             
         Lunapiena        
Advertisements