ΘΕΡΙΝΟ ΗΛΙΟΣΤΑΣΙ
Η λεύκα στὸ μικρὸ περιβόλι
η ανάσα της μετρά τις ώρες σου
μέρα και νύχτα·
κλεψύδρα ποὺ γεμίζει ο ουρανός.
Στη δύναμη του φεγγαριού τὰ φύλλα της
σέρνουν μαύρα πατήματα στον άσπρο τοίχο.
Στο σύνορο είναι λιγοστὰ τα πεύκα
έπειτα μάρμαρα και φωταψίες
κι άνθρωποι καθὼς είναι πλασμένοι οι άνθρωποι.
Ο κότσυφας όμως τιτιβίζει
σαν έρχεται να πιεί
κι ακούς καμιὰ φορὰ φωνὴ της δεκοχτούρας.
Στο μικρὸ περιβόλι δέκα δρασκελιὲς
μπορεί να ιδείς το φως του ήλιου
να πέφτει σε δυὸ κόκκινα γαρούφαλα
σε μίαν ελιὰ και λίγο αγιόκλημα.
Δέξου ποιὸς εἶσαι.
Το ποίημα
μην τὸ καταποντίζεις στα βαθιὰ πλατάνια
θρέψε το με το χώμα και το βράχο που έχεις.
Τα περισσότερα –
σκάψε στον ίδιο τόπο να τα βρεις.
Γ. Σεφέρης
6 responses to “Γιώργος Σεφέρης”
katabran
18 Σεπτεμβρίου 2008 στο 13:27
θα ρθεις;
ειμαστε δω καμποσοι μαζεμενοι
το κυμα, ο αερας, ενα σκαρι στην ακρη ξεχασμενο…
α, οχι…για δες!
ερχνται κι αλλοι καλεσμενοι
βοτσαλα, αχινοι, πεντε εξι γλαροι…
θα ρθεις;
ειμαστε καμποσοι εδω, καθομαστε, τα λεμε…
ποιηματα φυτευουμε κι ευελπιστουμε σ’ ενα διστακτικο κομματι ηλιου….
Vasso
18 Σεπτεμβρίου 2008 στο 14:01
..θα ρθω.. θα φέρω μαζί μου κι ένα χαμόγελο που άνθισε στην άκρη του δρόμου δίπλα στην αγριλιά, θυμάσαι? έλεγαν κάποτε… πως σε τούτο δω το τόπο δεν ευδοκίμησε ποτέ χαμόγελο.. παρά μονάχα δάκρυ.. δροσοσταλίδα της αυγής, του κοχυλιού μαργαριτάρι… τι λες?… να το φέρω? λένε.. πως είναι βότανο πως αν με σεβασμό το κόψεις και το χαρίσεις με την καρδιά σου σ’εκείνους που αγαπάς… πετάει κλωνάρια και ανθούς βαθειά στη γη ριζώνει και θεριεύει… λένε πως είναι.. του ήλιου γόνος!…
sugar
18 Σεπτεμβρίου 2008 στο 16:00
………..Μια βαρκαρόλα ξέψυχη ανακινά τ’ αγέρι, ανατριχίλας κύματα η θάλασσα σηκώνει σαν τη χαϊδεύουν τα κουπιά του κάθε γονδολιέρη, και το φεγγάρι των σπιτιών τις στέγες ασημώνει.
Και μες στους πύργους οι γιορτές. Τα πιάνα σαν χτυπάνε, οι όμορφοι αρπάζουνε κυματιστά κορμάκια που δε χορταίνουν ηδονή, και πίνουν και ρουφάνε μες στο μεθύσι του χορού τη γλύκα απ’ τα χειλάκια.
Καρυωτακης
ΙΩΑΝΝΗΣ
18 Σεπτεμβρίου 2008 στο 17:42
Δέξου ποιός είσαι…και κάνε το περιβόλι σου Παράδεισο.
Καλό βράδυ Βασω!
Vasso
19 Σεπτεμβρίου 2008 στο 08:06
ΚΑΛΗ ΣΟΥ ΜΕΡΑ! Sugar Ο Καριωτάκης ήταν και είναι η Αγάπη μου Πόσες φορές δεν τραγούδησα μαζί του: ΚΑΝΕ ΤΟΝ ΠΟΝΟΣ ΣΟΥ ΑΡΠΑ
ΚΑΙ ΓΙΝΕ ΣΑΝ ΑΗΔΟΝΙ ΚΑΙ ΓΙΝΕ ΣΑΝ ΛΟΥΛΟΥΔΙ ΠΙΚΡΟΙ ΣΑΝ ΕΛΘΟΥΝ ΧΡΟΝΟΙ ΚΑΝΕ ΤΟΝ ΠΟΝΟ ΣΟΥ ΑΡΠΑ ΚΑΙ ΠΕΣ ΤΟΝΕ ΤΡΑΓΟΥΔΙ… ΜΗ ΔΕΣΕΙΣ ΤΗΝ ΠΛΗΓΗ ΣΟΥ ΠΑΡΑ ΜΕ ΡΟΔΟΚΛΩΝΙΑ ΛΑΓΝΑ ΣΟΥ ΔΙΝΩ ΜΥΡΑ ΣΙΑ ΜΠΑΛΣΑΜΟ κι ΑΦΙΟΝΙΑ.. ΚΑΝΕ ΤΟΝ ΠΟΝΟ ΣΟΥ ΑΡΠΑ ΚΑΙ ΔΡΟΣΙΣΕ ΤΑ ΧΕΙΛΗ ΣΤΑ ΧΕΙΛΗ ΤΗΣ ΠΛΗΓΗΣ ΣΟΥ… ΕΝΑ ΠΡΩΙ, ΕΝΑ ΔΕΙΛΙ ΚΑΝΕ ΤΟΝ ΠΟΝΟ ΣΟΥ ΑΡΠΑ ΚΑΙ ΠΕΣ ΤΟΝΕ ΤΡΑΓΟΥΔΙ….. ΚΑΡΙΩΤΑΚΗΣ
Vasso
19 Σεπτεμβρίου 2008 στο 08:09
"ΔΕΞΟΥ ΠΟΙΟΣ ΕΙΣΑΙ… …και ΚΑΝΕ το ΠΕΡΒΟΛΙ σου ΠΑΡΑΔΕΙΣΟ!" Τι Υπέροχη ΦΡΑΣΗ!!… Γιάννη θα την θυμάμαι… ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ!