Λένε…
Λένε ότι.. στη σιωπή του δάσους
μπορείς ν’ακούσεις την ανάσα της Ζωής,
το τρυφερό του ήλιου χάδι στα κλαδιά..
και την ηχώ απ’το φιλί του ανέμου.
Λένε ότι.. στη σιωπή του δάσους
τα δένδρα αγκαλιάζουν τα πουλιά,
τα φύλλα χορεύουν τον τελευταίο τους ταγκό
και τα άστρα τα όνειρα φωτίζουν.
Λένε ότι.. στη σιωπή του δάσους
η μικρή αράχνη νίκησε της Σοφίας τη θεά,
με τέχνη περισσή ύφανε το χαλί της,
μα την πρωτιά της πλήρωσε σκληρά.
Λένε ότι.. στη σιωπή του δάσους
κρύβεται της Ζωής το μυστικό,
η αιώνια πάλη της Δύναμης των Αντιθέτων
για να κρατήσει της Αρμονίας το χορό.
Lunapiena
23 responses to “Στη Σιωπή του Δάσους..”
ΕΙΡΗΝΗ
3 Μαρτίου 2010 στο 08:46
ΚΑΛΗΜΕΡΑ!Η ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΗ ΟΜΟΡΦΙΑ ΥΠΑΡΧΕΙ ΣΤΗ ΣΙΩΠΗΚΑΙ ΤΗΝ ΠΙΟ ΟΜΟΡΦΗ ΜΕΛΩΔΙΑ ΘΑ ΤΗΝ ΑΚΟΥΣΕΙΣ ΑΠΟ ΤΗ ΣΙΩΠΗ!
Romaldo
3 Μαρτίου 2010 στο 13:46
Hai mai passeggiato nel bosco Hai mai passeggiato nel bosco, quando mormora pieno di mistero, quando nell’alta boscaglia stanno le bestie in ascolto? Hai mai passeggiato nel bosco, quando si rischiara per l’alba, e un purpureo colore nel pino accende il luminoso mattino? Hai tu ben compreso La magia verde del bosco, il suo dolce, segreto, stormire, e tutte le sue melodie? – Oh cuore, quando la terra non mantiene quanto ha promesso, quando giuramenti d’amore fedele sono spezzati da falsità cattive, Allora vieni, il bosco ti chiama, vieni a trovarvi la pace, il mio lieve, fresco respiro bacerà ogni tua ferita. Sei mai rimasta nel bosco, quando scende in silenzio la sera, e attraverso i rami dei pini vagano gli ultimi raggi di luce? Sei mai rimasta nel bosco Quando il chiarore lunare Come un filo argentato si intreccia al fogliame? Hai tu in quei luoghi, nel cuore più fitto del bosco, levato con gioia verso il cielo una preghiera notturna? Oh cuore, quando ti feriscono gli uomini al punto di farti morire, allora fiducioso, nel bosco, lamenti la tua pena. Allora dalla sua ombra profonda, dal suo magico verde, ad allietarti il cuore, verrà l’angelo consolatore.Author: Moritz Horn (1814-1874)
Mάριος
3 Μαρτίου 2010 στο 15:01
Moυ άρεσει και η σιωπη της νύχτας εμένα, αλλά και αυτή του δάσους μια χάρα την βρίσκω.
Aeolos
3 Μαρτίου 2010 στο 17:41
Bάσω μου, όλα αυτά που λέει το ανωτέρω ποιηματάκι, είναι όλα … πέρα για πέρα αλήθεια ! Είναι ένας άλλος κόσμος. Εκείνος που αγαπά η καρδιά, να περιπλανιέται… Μια γλυκειά καληνύχτα από μένα.
maria
3 Μαρτίου 2010 στο 17:54
την καλησπερα μου Vasso, πολυ ομορφο το ποιημα…..οντως ειναι πραγματι αληθεια οτι στη σιωπη μπουρουν να ακουστουν οι πιο μεγαλες αληθειες……..ενα ομορφο βραδακι να εχεις……
Thanasis-
3 Μαρτίου 2010 στο 17:55
Θα σας φανεί παράξενο αλλά οι σιωπές (οποιεσδήποτε σιωπές) με σαγηνεύουν για λίγο. Οι παρατεταμένες σιωπές με …."αγριεύουν"!!!!! Την ακινησία και την σιωπή την έχω κατατάξει στο βασίλειο των …νεκρών!!!!Ο θόρυβος και η κίνηση υπονοούν ζωή. Καλό βράδυυυυ…..
300
3 Μαρτίου 2010 στο 17:57
Μόνο τα χρώματα..Μόνο τα χρώματα..Μόνο τα χρώματα..Μόνο τα χρώματα..Μόνο τα χρώματα..Μόνο τα χρώματα..Μόνο τα χρώματα..Μόνο τα χρώματα..Μόνο τα χρώματα..Μόνο τα χρώματα.Κράτα τα τα υπόλοιπα.Χαιρετώ..!
iannis
3 Μαρτίου 2010 στο 18:15
Καλησπερα Βασω…Εχεις απολυτο δικιο…Η σιωπη..του δασους…μοναδικη!!παλια…με τρομαζε….τωρα…την αναζητω!!
Αγριάδα
3 Μαρτίου 2010 στο 18:52
Στο δάσος πράγματι ακούς τον άνεμο, ακούς τα πουλιά, και συγχρόνως ακούς τη σιωπή!!!
vivi
3 Μαρτίου 2010 στο 20:13
Στη σιωπή του δάσους γαληνεύεις…..σε τρομάζουν μόνο οι "αταίριαστοι" θόρυβοι..Πολύ όμορφο Βάσω μου!Καλό σου βράδυ και καλό μήνα!
Τσουκνιδιτσα
3 Μαρτίου 2010 στο 21:27
Λένε ότι.. στη σιωπή του δάσουςμπορείς ν’ακούσεις την ανάσα της Ζωής,το τρυφερό του ήλιου χάδι στα κλαδιά.. και την ηχώ απ’το φιλί του ανέμου.υπέροχο!!!Καλό βραδάκι!!!
300
3 Μαρτίου 2010 στο 22:20
Την Γλώσσα των Χρωμάτων Μάθε (ν)τεεεεεεεεεεεεεεεεεεεεεεεεεεεεεε..Π λ ο ύ τ ο ς.Αλλά που να λειτουργήσουν οι αισθήσεις..των Βαλσαμωμένων ?Αχχχχχχχχχχ τι ερπετά που συναντήσατε στους δρόμους της ζωής σας..
Vasso
4 Μαρτίου 2010 στο 06:47
ΤΟ ΔΑΣΟΣΤο δάσος που λαχτάριζεςώσπου να το περάσεις,τώρα να το ξεχάσειςδιαβάτη αποσπερνέ.Μια αυγινή, το κούρσεψανανίδρωτοι λοτόμοι,κι εκεί είναι τώρα δρόμοιδιαβάτη αποσπερνέ.Το τρίσβαθο αναστέναγμαπου άγγιζε την καρδιά σουκι έσπαε τα γόνατά σουδε θα τ’ ακούσεις πια.,το πήρανε στα διάπλαταπερίτρομα φτερά τουςκαι το ‘καμαν λαλιά τουςτα νύχτια τα πουλιά..Και κάτι που βραχνόκραζεμε μια φωνή ανθρώπου,στο ημέρωμα του τόπουβουβάθηκε κι αυτό.Το σιγαλό τραγούδισμαπου σ’ έσερνε διαβάτησε μαγικό παλάτιδίχως ελπίδα αυγής,το πήρανε -για κοίταξε-στερνή ανατριχίλατα πεθαμένα φύλλαπου απόμειναν στη γης.Κι η άρπα με τον ήχο τηςπου σε γλυκομεθούσεμα κρύφια σου χτυπούσεθανάτου μουσική,χάθηκε με την άγγιχτηπου την κρατούσε κόρη,στα πέλαγα, στα όρη,να μην ξανακουστεί.Το δάσος που λαχτάριζεςώσπου να το περάσεις,τώρα να το ξεχάσειςδιαβάτη αποσπερνέ,γεννήκαν νεκροκρέβατατ’ άγρια δεντρά του τώρακαι θα τα βρεις στη χώραδιαβάτη αποσπερνέ.Μιλτιάδη Μαλακάση(1895)
Vasso
4 Μαρτίου 2010 στο 07:29
Το Δάσος Δεν ξεριζώνονται οι νύχτες από μέσα μας, βλασταίνουν φύλλα και κλαδιά κι έρχονται τα πουλιά του έρωτα καὶ κελαηδούνε. Δεν ξεριζώνονται οι νύχτες από μέσα μας, οι σπόροι τους φυτρώνουν δάσος σκοτεινό, στις λόχμες του ο φόβος ενεδρεύει. Ζώα μικρά καὶ ζώα άγρια το κατοικούν, όχεντρες έρπουν καὶ ρημάζουν τις φωλιές μας, λιοντάρια ετοιμάζονται να μας ξεσκίσουν. Δεν ξεριζώνονται οι νύχτες από μέσα μας, έγιναν δάσος σκοτεινό και μας πλακώνουν. Ντίνος Χριστιανόπουλος από τη Συλλογή: «Ο Αλλήθωρος»
christian
4 Μαρτίου 2010 στο 07:49
Ομορφότατο όπως πανταΜπράβο και καλή σου ημέρα Βασω
Ντόρα
4 Μαρτίου 2010 στο 08:29
Κοιτω την εκονα και νιωθω μια ομορφια ..διαβαζω τα λογια και με πλημμυριζει γαληνη.Εισαι υπεροχη!Καλη σου μερα Βασω μου.
christian
4 Μαρτίου 2010 στο 10:35
On dit que:dans le silence du boisOn peut entendre le souffle de la vieLa tendre caresse du soleil dans les brancheset l’écho du baiser du vent
Vasso
4 Μαρτίου 2010 στο 14:17
Λένε ότι.. στη σιωπή του δάσουςμπορείς ν’ακούσεις την ανάσα της Ζωής,το τρυφερό του ήλιου χάδι στα κλαδιά.. και την ηχώ απ’το φιλί του ανέμου.^On dit que:dans le silence du boisOn peut entendre le souffle de la vieLa tendre caresse du soleil dans les brancheset l’écho du baiser du ventLunapienaTrad. Christian RoyΣε ευχαριστώ…. πολύ Christian
Vasso
4 Μαρτίου 2010 στο 14:18
Σας Ευχαριστώ από καρδιάς… ΟΛΟΥΣ!!!….
Vasso
4 Μαρτίου 2010 στο 14:20
Εις το ΔάσοςΑπό τα δέντρα πέφτουνε τα φύλλα ένα – έναστης μάννας γης την άχαρη και μαύρη αγκαλιάστέκουν τριγύρω τα κλαδιά ψυχρά, σκελεθρωμένα,και λυπημένα κι άλαλα κουρνιάζουν τα πουλιά.Η καταχνιά σηκώνεται μέσ’ απ’ τα δάση αγάλια κι απλώνεται σαν μυστική νεράιδα του βορηά,και μοιάζει η φύση θάλασσα με δίχως ακρογιάλια,που κύμα δεν ακούεται ν΄ αντιλαλή βαριά.Κάπου και κάπου βιαστικός περνάει ένας διαβάτηςκαι σαν σκιά μέσ΄ στη πυκνή χωνεύει καταχνιά.Να, η ζωή! φαινόμαστε στα ψεύτικα φτερά της,σαν όνειρο αγερόπλαστο, και σβήνομε με μια.του Αριστομένη Προβελέγγιου (1911)
Τheo
4 Μαρτίου 2010 στο 14:21
Δεν ξερω εαν στην σιωπη του δασους βρισκεται της ζωης το μυστικο…αλλα ξερω πως η σιωπη του δασους κρυβει πολλα μυστικα…Καλο απογευμα..
Romaldo
4 Μαρτίου 2010 στο 15:51
Io amo il bosco , li trovi come dici tu la vita , la vita sotto 1.000 forme e poi quando sei li dentro senti la magia , percepisci cose cha a volte non ti sembrano neanche vere.I pensieri vanno quasi per conto loro o forse……………………………ecco qiu’ il MISTERO !!!!
conceicao
6 Μαρτίου 2010 στο 15:23
you are very much beatifulll…………………………… conceicao flitzanis brazil