Απρίλη μου ξανθέ.. και Μάη μυρωδάτε,
καρδιά μου πώς αντέχεις
μέσα στην τόση αγάπη..
και στις τόσες ομορφιές
Γιομίζ’ η γειτονιά.. τραγούδια και φιλιά..
 

 
  
Ένας ευαίσθητος Απρίλης, ένας αθέατος καιρός
γελάει το φρουρό της πύλης..
και βγαίνει ήλιος λαμπερός.
Από τους κήπους κόβει βάγια
κι απ’ την αυλή του πασχαλιές
για να στολίσει τα ναυάγια..
που μείναν.. δίχως αγκαλιές.

 
  
Απόψε είναι σαν όνειρο το δείλι.
Απόψε η λαγκαδιά στα μάγια μένει.
Δε βρέχει πια κι η κόρη αποσταμένη,
Στο μουσκεμμένο ξάπλωσε τριφύλλι.
Σα δυο κεράσια χώρισαν τα χείλη
Κι έτσι βαθειά γεμάτα σ’ ανασαίνει.
Στο στήθος της ανεβοκατεβαίνει
Νέον αγριοτριανταφύλλο του Α π ρ ί λ η.

  
Κάθε Μάρτη, κάθε Α π ρ ί λ η, κάθε Μάη
χελιδόνι η καρδιά μου.. και πετάει
και θυμάμαι κάτι αγάπες.. περασμένες
γελαστές και τρυφερές.. και πονεμένες..

 
  
Μια μέρα τ’Απρίλη.. γινήκαμε φίλοι
τα όμορφα μάτια σου.. τραγούδια βιολετιά..
κι ο Μάης που μπήκε, κοντά σου με βρήκε
ν’ανάβω στα χέρια σου.. σαν άστρο στη νυχτιά.

Σ’αγαπάω γιατί ξέρεις..
να μιλάς… ν’αγαπάς.. να φιλάς..
 ..σα παιδί στη Ζωή… να γελάς!
 

 
  
Ήτανε  Α π ρ ί λ η ς  μήνας.. τα λουλούδια ανθίζανε
και στα πάρκα της Αθήνας.. τα παιδιά σφυρίζανε.
Κι εγώ τότε σε πρωτόδα.. που ανθίζανε τα ρόδα
κι είχες πρόσωπο.. με χάρη περισσή
και το πιο όμορφο λουλούδι.. ήσουν εσύ!