Η ΑΓΑΠΗΌταν η αγάπη σε καλεί, ακολούθησέ την, μ’όλο που τα μονοπάτια της είναι τραχιά κι απότομα. Κι όταν τα φτερά της σε αγκαλιάσουν, παραδώσου, μ’όλο που το σπαθί που είναι κρυμμένο ανάμεσα στις φτερούγες της μπορεί να σε πληγώσει.Κι όταν σου μιλήσει, πίστεψε την, μ’ όλο που η φωνή της μπορεί να διασκορπίσει τα όνειρά σου σαν το βοριά που ερημώνει τον κήπο.Γιατί όπως η αγάπη σε στεφανώνει, έτσι και θα σε σταυρώσει. Κι όπως είναι για το μεγάλωμα σου, είναι και για το κλάδεμά σου.Κι όπως ανεβαίνει ως την κορφή σου και χαϊδεύει τα πιο τρυφερά κλαδιά σου που τρεμοσαλεύουν στον ήλιο,Έτσι κατεβαίνει κι ως τις ρίζες σου και ταράζει την προσκόλληση τους στο χώμα.Σα δεμάτια σταριού σε μαζεύει κοντά της.Σε αλωνίζει για να σε ξεσταχιάσει.Σε κοσκινίζει για να σε λευτερώσειαπό τα φλούδια σου.Σε αλέθει για να σε λευκάνει.Σε ζυμώνει ώσπου να γίνεις απαλός.Και μετά σε παραδίνει στην ιερή φωτιά της για να γίνεις ιερό ψωμί για του Θεού το άγιο δείπνο.Όλα αυτά θα σου κάνει η αγάπη για να μπορέσεις να γνωρίσεις τα μυστικά της καρδιάς σου και με τη γνώση αυτή να γίνεις κομμάτι της καρδιάς της ζωής.Αλλά αν από το φόβο σου, γυρέψεις μόνο την ησυχία της αγάπης και την ευχαρίστηση της αγάπης,τότε, θα ήταν καλύτερα για σένα να σκεπάσεις τη γύμνια σου και να βγεις έξω από το αλώνι της αγάπης. Και να σταθείς στον χωρίς εποχές κόσμο όπου θα γελάς, αλλά όχι με ολάκερο το γέλιο σου και θα κλαις, αλλά όχι με όλα τα δάκρυά σου.Η αγάπη δε δίνει τίποτα παρά μόνο τον εαυτό της και δεν παίρνει τίποτα παρά από τον εαυτό της. Η αγάπη δεν κατέχει κι ούτε μπορεί να κατέχεται, γιατί η αγάπη αρκείται στην αγάπη.Όταν αγαπάς, δε θα ‘πρεπε να λες: "Ο Θεός είναι στην καρδιά μου", αλλά μάλλον "Εγώ βρίσκομαι μέσα στην καρδιά του Θεού".Και μη πιστέψεις ότι μπορείς να κατευθύνεις την πορεία της αγάπης, γιατί η αγάπη, αν σε βρει άξιο, θα κατευθύνει εκείνη τη δική σου πορεία.Η αγάπη δεν έχει καμιά άλλη επιθυμία εκτός από την εκπλήρωσή της. Αλλά αν αγαπάς κι είναι ανάγκη να έχεις επιθυμίες, ας είναι αυτές οι επιθυμίες σου: Να λιώσεις και να γίνεις σαν το τρεχούμενο ρυάκι που λέει το τραγούδι του στη νύχτα.Να γνωρίσεις τον πόνο της πολύ μεγάλης τρυφερότητας.Να πληγωθείς από την ίδια την ίδια τη γνώση σου της αγάπης. Και να ματώσεις πρόθυμα και χαρούμενα.Να ξυπνάς την αυγή με καρδιά έτοιμη να πετάξει και να προσφέρεις ευχαριστίες για μια ακόμα μέρα αγάπης. Να αναπαύεσαι το μεσημέρι και να στοχάζεσαι την έκσταση της αγάπης.Να γυρίζεις σπίτι το σούρουπο με ευγνωμοσύνη στην καρδιάΚαι ύστερα να κοιμάσαι με μια προσευχή για την αγάπη που έχεις στην καρδιά σου και μ’ έναν ύμνο δοξαστικό στα χείλη σου.Gibran Khalil GibranΑπό: "Ο Προφήτης, Ο κήπος του Προφήτη". Εκδόσεις Μπουκουμάνης
"Θυμάσαι τη μέρα που συναντηθήκαμε, όταν μας τύλιγε το φωτοστέφανο του πνεύματός σου; Και πλανούνταν γύρω μας οι Άγγελοι του Έρωτα δοξολογώντας τις πράξεις της ψυχής; Θυμάσαι τα μονοπάτια και τα δάση που περπατούσαμε μ’ ενωμένα τα χέρια, σφιχταγκαλιασμένοι σα να κρυβόμαστε μέσα στους ίδιους μας τους εαυτούς; Θυμάσαι την ώρα που σ’ αποχαιρέτησα και το αγνό φιλί σου πάνω στα χείλη μου; Εκείνο το φιλί που με δίδαξε ότι η ένωση χειλιών ερωτευμένων φανερώνει ουράνια μυστικά ανέκφραστα απ’ τη γλώσσα. Ήταν η εισαγωγή σ’ ένα μακρόσυρτο στεναγμό σαν την ανάσα του Παντοδύναμου που έκανε άνθρωπο το χώμα… "Gibran Khalil Gibran
Η Αγάπη περνάει δίπλα μας, ντυμένη στη γλυκύτητα. Μα εμείς φεύγουμε φοβισμένοι μακριά της, η κρυβόμαστε στο σκοτάδι. Η αλλιώς την καταδιώκουμε, για ν’ αμαρτήσουμε στ’ όνομά της.Gibran Khalil Gibran
Ο Gibran Khalil Gibran γεννήθηκε στο Λίβανο το 1883 και πέθανε στη Νέα Υόρκη το 1931. Αρχικά ασχολήθηκε με τη ζωγραφική και κατόπιν με τη συγγραφή. Τα έργα του, γραμμένα στην αραβική και την αγγλική γλώσσα, μεταφράστηκαν σ’ όλες τις γλώσσες σχεδόν στον κόσμο… Μερικά από τα ΕΡΓΑ του:Νύμφες της Κοιλάδας, Θύελλες, Λιτανείες, Ο Προφήτης, ‘Αμμος και Αφρός, Ιησούς, ο Υιός του Ανθρώπου, Οι Ερωτικές Επιστολές του Προφήτη, Ο ΠροφήτηςΟ Κήπος του Προφήτη.
τι λογια να πω για το μεγαλειο που κρυβουν οι συγγραφες του Χαλιλ??ειναι γεματος σοφια….αγαπη…ειναι Θεοπνευστος…εχει το χαρισμα να καθηλωνει και να περναει τα μυνηματα….!!νασαι καλα που μοιραστηκες μαζι μας τους στοιχους…..καλησπερα καλη μου…!!
Ο Γκιμπράν (1883-1931), σπούδασε Καλές Τέχνες στο Παρίσι, πλάι στον Ροντέν και αραβική λογοτεχνία στη Βηρυτό πρωτού εγκατασταθεί στη Νέα Υόρκη, το 1912. Ρομαντικός μυστικιστής και οραματιστής, δίδαξε μέσα από τα έργα του….την Αγάπη, την Ομορφιά, την Ελευθερία και τη σωτηρία της Ψυχής.ΚΑΛΟ Σου ΑΠΟΓΕΥΜΑ! Ζαχαρένια μου
"Χτες υπακούαμε στους βασιλιάδες και σκύβαμε το κεφάλι μπροστά στους αυτοκράτορες. Μα σήμερα γονατίζουμε μονάχα μπροστά στην αλήθεια, ακολουθούμε μονάχα την ομορφιά, και υπακούμε μόνο στην Αγάπη."
ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ"Τα παιδιά σας δεν είναι δικά σας.Είναι γιοι και θυγατέρες της Ζωήςπου ενδιαφέρεται για τον εαυτό της.Βγαίνουν από μέσα σας, όχι όμως για σας.Και αν είναι μαζί σας, δεν ανήκουν σε σας.Μπορείτε να τους δώσετε την αγάπη σας,όχι όμως και τις σκέψεις σας.Γιατί έχουν τις δικές τους σκέψεις.Μπορείτε να στεγάσετε τα σώματά τους,όχι όμως τις ψυχές τους.Γιατί οι ψυχές τους ζουν στο σπίτι του αύριο,που εσείς δεν μπορείτε να επισκεφθείτε,ούτε ακόμα στα όνειρά σας.Μπορεί να προσπαθείτε να είστε σαν κι αυτά.Όμως μην επιδιώκετε να τα κάνετε σαν εσάς.Γιατί η ζωή δεν πηγαίνει προς τα πίσω.Ούτε μένει στο χθες".Χαλίλ Γκιμπράν (Kahlil Gibran)Απόσπασμα από το βιβλίο του Χαλίλ Γκιμπράν"Ο Προφήτης, Ο κήπος του Προφήτη", 1923
«Ήρθα να πω ενα λόγο, και θα τον πω τώρα. Αλλ’ αν ο θάνατος μ’ εμποδίσει, ο λόγος θα ειπωθεί απο το Αύριο, γιατί το Αύριο ποτέ δεν αφήνει μυστικά μέσα στο βιβλίο της Αιωνιότητας. Ήρθα να ζήσω στη δόξα της Αγάπης και στο φως της Ομορφιάς, που είναι του Θεού αντικαθρέφτισμα. Είμαι εδω, ζωντανός, και κανείς δεν μπορεί να μ’ εξορίσει απο την επικράτεια της ζωής, γιατί με το ζωντανό μου λόγο θα ζήσω και νεκρός.Ήρθα εδω για να ζήσω για ολα και με ολα και όσα στοχάζομαι σήμερα στη μοναξιά μου θα αντιλαληθούν Αύριο απο το πλήθος. Οσα λέγω σήμερα με μια καρδιά θα ειπωθούν αύριο απο χιλιάδες καρδιές».Gibran Kahlil Gibran
Κι ύστερα πέρασε ένας τυφλός, ψάχνοντας τη γη με το παλιό μπαστούνι του, κι ήταν σαν να θρηνούσε η φωνή του, καθώς έλεγε:Η αγάπη είναι μια πυκνή ομίχλη που σαβανώνει τη ψυχή και της κρύβει τα φαινόμενα της ζωής, έτσι που η ψυχή να μη βλέπει παρά μόνο τις σκιές των πόθων της, χαμένη ανάμεσα σε βραχερά φαράγγια και να μην ακούει παρά μόνο την ηχώ της φωνής της να κράζει μέσα από τις κοιλάδες της ερημιάς.Και μετά πέρασε ένας νέος που έπαιζε τη λύρα του και τραγουδούσε:η αγάπη είναι ένα ουράνιο φως που λάμπει μέσα από τον πυρήνα του ευαίσθητου εαυτού και φωτίζει όλο του το είναι. Για να μπορεί να θωρεί τον κόσμο σαν μια πομπή που προχωράει μες από πράσινα λιβάδια και τη ζωή σαν ένα όνειρο ομορφιάς ανάμεσα στο ξύπνο και στον άλλο ξύπνο.Από κοντά στο νιο, ήρθε ένας γέρος, τρεμουλιάρης, με πόδια σερνάμενα, και είπε:Αγάπη είναι η ανάπαψη του θλιμμένου κορμιού στο σιωπηλό τάφο κι είναι η σιγουριά της ψυχής στο κάστρο της αιωνιότητας.Κι ύστερα ήρθε ένα μικρό παιδί, με χρόνια πέντε μοναχά, κι έτρεξε και ξεφώνισε:Αγάπη είναι ο πατέρας μου κι αγάπη είναι η μάνα μου και κανείς δεν ξέρει την αγάπη, μόνο η μάνα μου κι ο πατέρας μου.Και τώρα πια η μέρα είχε σβήσει κι όλοι είχαν περάσει μπροστά από το ναό κι όλοι τους, κι ο καθένας τους είχε μιλήσει για την αγάπη και σε κάθε λέξη είχε αποκαλύψει την δικιά του λαχτάρα, την δικιά του πεθυμιά κι είχε φανερώσει τα κρυφά μυστήρια της ζωής.Όταν το βράδυ έπεσε για καλά και το κινούμενο πλήθος τράβηξε τους δρόμους του κι όλα έγιναν σιωπηλά, άκουσα μια φωνή μέσα από το ναό να λέει:Κάθε ζωή είναι ένα φεγγάρι, το ένα μέρος παγωμένο ρέμα, το άλλο φλόγα καυτερή κι η φλόγα η καυτερή είναι η αγάπη.Τότε μπήκα μέσα στο ναό κι έσκυψα το κεφάλι, και γονάτισα παρακλητικά, ψέλνοντας μια προσευχή από τα βάθη της καρδιάς μου:Θεέ μου, κάνε με τροφή της καυτερής φλόγας και κάνε με, θεέ μου, λάδι για την ιερή φωτιά.ΑμήνGibran Kajlil Gibran
Ήταν μονάχα χτες που στάθηκα στην πύλη του ναού.Ρωτώντας τους περαστικούς για τα μυστήρια και τις χαρές της αγάπης.Και πέρασε ένας άντρας, μεσόκοπος στα χρόνια, μα γερασμένος και με ύφος βλοσυρό, κι απήντησε:Η αγάπη είναι μια έμφυτη αδυναμία που κληρονομήσαμε από τον πρώτο άνθρωπο.Μετά ένας νέος, δυνατός, γεροδεμένος στο σώμα και στα μπράτσα, ήρθε τραγουδώντας:Η αγάπη είναι μια απόφαση που συνοδεύει τη ζωή μας κι ενώνει την τωρινή εποχή με αυτές που πέρασαν και με αυτές που θα έρθουν.Κι ύστερα μια γυναίκα, με λυπημένο πρόσωπο, πέρασε κι αναστενάζοντας είπε:Η αγάπη είναι θανατερό φαρμάκι που οχιές μαύρες και φοβερές σκορπούν στο διάστημα μέσα από την άβυσσο της κόλασης, έτσι που να πέφτει σαν δροσιά στην ψυχή την διψασμένη κι από αυτή μεθά η ψυχή για λίγο, να συνέρχεται μετά για ένα χρόνο και να πεθαίνει για έναν αιώνα.Αλλά μια νέα κόρη, ροδαλή και με τα χείλη γελαστά, είπε:Κοιτάξτε, η αγάπη είναι νέκταρ που οι νύφες της αυγής χύνουν για τους δυνατούς, για να σταθούνε δοξασμένοι μπροστά στ αστέρια της νύχτας και ολόχαροι μπροστά στον ήλιο της μέρας.Και μετά ήρθε ένας άντρας με μαύρο επίσημο μανδύα και με αχτένιστη γενειάδα που έπεφτε στο στήθος του, και είπε αυστηρά:Η αγάπη είναι μια βλακεία που έρχεται με το χάραμα της νιότης και φεύγει με τη δύση της.Και κάποιος άλλος τον ακολούθησε, με όψη ακτινοβόλα και γαλήνια, κι είπε με ήρεμη χαρά:Η αγάπη είναι μια ουράνια σοφία που φωτίζει το μέσα μάτι μας και το έξω, έτσι που να μπορούμε να θωρούμε όλα τα πράγματα σαν να ήμασταν θεοί.(συνέχεια)
Και τι είναι αυτό που ονομάζουμε αγάπη;Πείτε μου, ποιο είναι αυτό τα απόκρυφο μυστικό που κρύβεται πίσω από την όψη της ζωής μας, και ζει μέσα στην καρδιά της ύπαρξης μας;Ποια είναι αυτή η τεράστια δύναμη που στέκεται σαν αιτία για όλα τα αποτελέσματα και σαν αποτέλεσμα για όλες τις αιτίες;Ποια είναι αυτή ζωογόνα πνοή που ενώνει το θάνατο και τη ζωή κι απ αυτά δημιουργεί ένα όνειρο ποιο παράξενο κι από τη ζωή και πιο βαθύ από το θάνατο;Πείτε μου, αδέλφια μου, πείτε μου, ποιος από εσάς δεν θα ξυπνούσε απ αυτό τον ύπνο της ζωής, όταν το πνεύμα σας θα ένιωθε το άγγιγμα των λευκών δακτύλων της αγάπης;Ποιος από εσάς δε θα παρατούσε τον πατέρα του, τη μητέρα και τον τόπο του αν τον καλούσε η κορασιά που αγαπά η καρδιά του;Ποιος από εσάς δε θα διέσχιζε την έρημο, δε θα σκαρφάλωνε στο βουνό, δε θα ταξίδευε στις θάλασσες, για να βρει εκείνη που λαχταρά η ψυχή του;Ποιος νιος, αλήθεια, δε θα πήγαινε ως το πιο μακρινό σύνορο της γης αν τον περίμενε εκεί κάποια που η ανάσα της, η φωνή και το άγγιγμα της θα του ήταν τόσο γλυκό και ζωογόνο;Ποιος άντρας δεν θα καίγε τη ψυχή του σαν θυμίαμα μπροστά σ ένα θεό που βλέπει τη λαχτάρα και εισακούει την προσευχή του;(συνέχεια)
Στην πύλη του ΝαούGibran Kahlil GibranΕξάγνισα τα χείλη μου με την ιερή φωτιά για να μιλήσω για την αγάπη, αλλά όταν άνοιξα τα χείλη μου, ένιωσα ότι ήμουν άφωνος.Πριν γνωρίσω την αγάπη, συνήθιζα να τραγουδώ τα τραγούδια της αγάπης, αλλά όταν γνώριζα την αγάπη, οι λέξεις στα χείλη μου έγιναν μόνο ανάσα κι οι μελωδίες μέσα στα στήθη μου έπεσαν σε βαθιά σιωπή.Πριν, αν με ρωτούσες για τα μυστικά και τα μυστήρια της αγάπης, θα σου απαντούσα πρόθυμα και με σιγουριά.Αλλά τώρα που η αγάπη με στόλισε με το χιτώνα της, έρχομαι εγώ, με τη σειρά μου να σε ρωτήσω για τους τρόπους και τα θαύματα της αγάπης.Ποιος από εσάς μπορεί να μου απαντήσει;Έρχομαι να σας ρωτήσω για τον εαυτό μου και για αυτό που είναι μέσα μου.Ποιος από εσάς μπορεί να αποκαλύψει την καρδιά μου στην καρδιά μουκαι να φανερώσει τον εαυτό μου στον εαυτό μου;Πείτε μου τώρα, τι φωτιά είναι αυτή που καίει μέσα στα στήθη μου και παίρνει τη δύναμη μου και λιώνει τις ελπίδες και τους πόθους μου;Ποια χέρια είναι αυτά, ανάλαφρα, ευγενικά, μαγευτικά, που αγκαλιάζουν το πνεύμα μου στις ώρες της μοναξιάς του και χύνουν στην κούπα της καρδιάς μου κρασί ανάμεικτο με την πίκρα της χαράς και τη γλύκα του πόνου;Ποια φτερά είναι αυτά που χτυπούν γύρω απ το κρεβάτι μου στη μακρά σιωπή της νύχτας, έτσι που να μένω ξάγρυπνος και να παρατηρώ χωρίς να ξέρω τι, να αφουγκράζομαι αυτό που δεν ακούω και ν ατενίζω αυτό που δεν βλέπω, να διαλογίζομαι αυτό που δεν κατανοώ και να κατέχω αυτό που δεν έχω αποκτήσει.Αχ, άγρυπνος μένω και αναστενάζω, γιατί, για μένα, ο αναστεναγμός κι η θλίψη είναι ποιο αγαπητά από τον ήχο του γέλιου και της χαράς.Ξάγρυπνος μένω στα χέρια μιας άγνωστης δύναμης που με σκοτώνει και μετά με αναζωογονεί….(συνέχεια)
25 Φεβρουαρίου, 2009
hvasso53
"Lycofos Nostalgias" 
19 responses to “Gibran Kahlil Gibran”
300
25 Φεβρουαρίου 2009 στο 15:05
Η ΑΓΑΠΗ ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΚΑΜΙΑ ΑΛΛΗ ΕΠΙΘΥΜΙΑ….ΕΚΤΟΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΚΠΛΗΡΩΣΗ ΤΗΣ!!!!!(ΛΕΕΙ)!!!!……….ΔΕΝ ΕΧΩ ΝΑ ΠΡΟΣΘΕΣΩ ΤΙΠΟΤΑ ΑΛΛΟ!!!!…….ΤΟΝ ΧΑΙΡΕΤΙΣΜΟ ΜΟΥ vasso…..
Vasso
25 Φεβρουαρίου 2009 στο 17:02
Η ΑΓΑΠΗΌταν η αγάπη σε καλεί, ακολούθησέ την, μ’όλο που τα μονοπάτια της είναι τραχιά κι απότομα. Κι όταν τα φτερά της σε αγκαλιάσουν, παραδώσου, μ’όλο που το σπαθί που είναι κρυμμένο ανάμεσα στις φτερούγες της μπορεί να σε πληγώσει.Κι όταν σου μιλήσει, πίστεψε την, μ’ όλο που η φωνή της μπορεί να διασκορπίσει τα όνειρά σου σαν το βοριά που ερημώνει τον κήπο.Γιατί όπως η αγάπη σε στεφανώνει, έτσι και θα σε σταυρώσει. Κι όπως είναι για το μεγάλωμα σου, είναι και για το κλάδεμά σου.Κι όπως ανεβαίνει ως την κορφή σου και χαϊδεύει τα πιο τρυφερά κλαδιά σου που τρεμοσαλεύουν στον ήλιο,Έτσι κατεβαίνει κι ως τις ρίζες σου και ταράζει την προσκόλληση τους στο χώμα.Σα δεμάτια σταριού σε μαζεύει κοντά της.Σε αλωνίζει για να σε ξεσταχιάσει.Σε κοσκινίζει για να σε λευτερώσειαπό τα φλούδια σου.Σε αλέθει για να σε λευκάνει.Σε ζυμώνει ώσπου να γίνεις απαλός.Και μετά σε παραδίνει στην ιερή φωτιά της για να γίνεις ιερό ψωμί για του Θεού το άγιο δείπνο.Όλα αυτά θα σου κάνει η αγάπη για να μπορέσεις να γνωρίσεις τα μυστικά της καρδιάς σου και με τη γνώση αυτή να γίνεις κομμάτι της καρδιάς της ζωής.Αλλά αν από το φόβο σου, γυρέψεις μόνο την ησυχία της αγάπης και την ευχαρίστηση της αγάπης,τότε, θα ήταν καλύτερα για σένα να σκεπάσεις τη γύμνια σου και να βγεις έξω από το αλώνι της αγάπης. Και να σταθείς στον χωρίς εποχές κόσμο όπου θα γελάς, αλλά όχι με ολάκερο το γέλιο σου και θα κλαις, αλλά όχι με όλα τα δάκρυά σου.Η αγάπη δε δίνει τίποτα παρά μόνο τον εαυτό της και δεν παίρνει τίποτα παρά από τον εαυτό της. Η αγάπη δεν κατέχει κι ούτε μπορεί να κατέχεται, γιατί η αγάπη αρκείται στην αγάπη.Όταν αγαπάς, δε θα ‘πρεπε να λες: "Ο Θεός είναι στην καρδιά μου", αλλά μάλλον "Εγώ βρίσκομαι μέσα στην καρδιά του Θεού".Και μη πιστέψεις ότι μπορείς να κατευθύνεις την πορεία της αγάπης, γιατί η αγάπη, αν σε βρει άξιο, θα κατευθύνει εκείνη τη δική σου πορεία.Η αγάπη δεν έχει καμιά άλλη επιθυμία εκτός από την εκπλήρωσή της. Αλλά αν αγαπάς κι είναι ανάγκη να έχεις επιθυμίες, ας είναι αυτές οι επιθυμίες σου: Να λιώσεις και να γίνεις σαν το τρεχούμενο ρυάκι που λέει το τραγούδι του στη νύχτα.Να γνωρίσεις τον πόνο της πολύ μεγάλης τρυφερότητας.Να πληγωθείς από την ίδια την ίδια τη γνώση σου της αγάπης. Και να ματώσεις πρόθυμα και χαρούμενα.Να ξυπνάς την αυγή με καρδιά έτοιμη να πετάξει και να προσφέρεις ευχαριστίες για μια ακόμα μέρα αγάπης. Να αναπαύεσαι το μεσημέρι και να στοχάζεσαι την έκσταση της αγάπης.Να γυρίζεις σπίτι το σούρουπο με ευγνωμοσύνη στην καρδιάΚαι ύστερα να κοιμάσαι με μια προσευχή για την αγάπη που έχεις στην καρδιά σου και μ’ έναν ύμνο δοξαστικό στα χείλη σου.Gibran Khalil GibranΑπό: "Ο Προφήτης, Ο κήπος του Προφήτη". Εκδόσεις Μπουκουμάνης
Vasso
25 Φεβρουαρίου 2009 στο 17:05
KAΛΟ ΣΟΥ ΑΠΟΓΕΥΜΑ! ΣάκηΕυχομαι να ΕΚΠΛΗΡΩΝΕΤΑΙ πάντα η ΑΓΑΠΗ Μέσα Σου…και ν’αγκαλιάζει ζεστά και στους 3 ΣΑΣ!
Vasso
25 Φεβρουαρίου 2009 στο 17:06
"Θυμάσαι τη μέρα που συναντηθήκαμε, όταν μας τύλιγε το φωτοστέφανο του πνεύματός σου; Και πλανούνταν γύρω μας οι Άγγελοι του Έρωτα δοξολογώντας τις πράξεις της ψυχής; Θυμάσαι τα μονοπάτια και τα δάση που περπατούσαμε μ’ ενωμένα τα χέρια, σφιχταγκαλιασμένοι σα να κρυβόμαστε μέσα στους ίδιους μας τους εαυτούς; Θυμάσαι την ώρα που σ’ αποχαιρέτησα και το αγνό φιλί σου πάνω στα χείλη μου; Εκείνο το φιλί που με δίδαξε ότι η ένωση χειλιών ερωτευμένων φανερώνει ουράνια μυστικά ανέκφραστα απ’ τη γλώσσα. Ήταν η εισαγωγή σ’ ένα μακρόσυρτο στεναγμό σαν την ανάσα του Παντοδύναμου που έκανε άνθρωπο το χώμα… "Gibran Khalil Gibran
Vasso
25 Φεβρουαρίου 2009 στο 17:08
Η Αγάπη περνάει δίπλα μας, ντυμένη στη γλυκύτητα. Μα εμείς φεύγουμε φοβισμένοι μακριά της, η κρυβόμαστε στο σκοτάδι. Η αλλιώς την καταδιώκουμε, για ν’ αμαρτήσουμε στ’ όνομά της.Gibran Khalil Gibran
Vasso
25 Φεβρουαρίου 2009 στο 17:10
Ο Gibran Khalil Gibran γεννήθηκε στο Λίβανο το 1883 και πέθανε στη Νέα Υόρκη το 1931. Αρχικά ασχολήθηκε με τη ζωγραφική και κατόπιν με τη συγγραφή. Τα έργα του, γραμμένα στην αραβική και την αγγλική γλώσσα, μεταφράστηκαν σ’ όλες τις γλώσσες σχεδόν στον κόσμο… Μερικά από τα ΕΡΓΑ του:Νύμφες της Κοιλάδας, Θύελλες, Λιτανείες, Ο Προφήτης, ‘Αμμος και Αφρός, Ιησούς, ο Υιός του Ανθρώπου, Οι Ερωτικές Επιστολές του Προφήτη, Ο ΠροφήτηςΟ Κήπος του Προφήτη.
sugar
25 Φεβρουαρίου 2009 στο 17:24
τι λογια να πω για το μεγαλειο που κρυβουν οι συγγραφες του Χαλιλ??ειναι γεματος σοφια….αγαπη…ειναι Θεοπνευστος…εχει το χαρισμα να καθηλωνει και να περναει τα μυνηματα….!!νασαι καλα που μοιραστηκες μαζι μας τους στοιχους…..καλησπερα καλη μου…!!
Αλέξανδρος
25 Φεβρουαρίου 2009 στο 17:33
καλησπέρα
Vasso
25 Φεβρουαρίου 2009 στο 17:34
Ο Γκιμπράν (1883-1931), σπούδασε Καλές Τέχνες στο Παρίσι, πλάι στον Ροντέν και αραβική λογοτεχνία στη Βηρυτό πρωτού εγκατασταθεί στη Νέα Υόρκη, το 1912. Ρομαντικός μυστικιστής και οραματιστής, δίδαξε μέσα από τα έργα του….την Αγάπη, την Ομορφιά, την Ελευθερία και τη σωτηρία της Ψυχής.ΚΑΛΟ Σου ΑΠΟΓΕΥΜΑ! Ζαχαρένια μου
Vasso
25 Φεβρουαρίου 2009 στο 17:36
"Χτες υπακούαμε στους βασιλιάδες και σκύβαμε το κεφάλι μπροστά στους αυτοκράτορες. Μα σήμερα γονατίζουμε μονάχα μπροστά στην αλήθεια, ακολουθούμε μονάχα την ομορφιά, και υπακούμε μόνο στην Αγάπη."
Vasso
25 Φεβρουαρίου 2009 στο 17:40
ΚΑΛΟ ΣΟΥ ΑΠΟΓΕΥΜΑ! ΑλέξανδρεΣε Ευχαριστώ….
Vasso
25 Φεβρουαρίου 2009 στο 17:44
ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ"Τα παιδιά σας δεν είναι δικά σας.Είναι γιοι και θυγατέρες της Ζωήςπου ενδιαφέρεται για τον εαυτό της.Βγαίνουν από μέσα σας, όχι όμως για σας.Και αν είναι μαζί σας, δεν ανήκουν σε σας.Μπορείτε να τους δώσετε την αγάπη σας,όχι όμως και τις σκέψεις σας.Γιατί έχουν τις δικές τους σκέψεις.Μπορείτε να στεγάσετε τα σώματά τους,όχι όμως τις ψυχές τους.Γιατί οι ψυχές τους ζουν στο σπίτι του αύριο,που εσείς δεν μπορείτε να επισκεφθείτε,ούτε ακόμα στα όνειρά σας.Μπορεί να προσπαθείτε να είστε σαν κι αυτά.Όμως μην επιδιώκετε να τα κάνετε σαν εσάς.Γιατί η ζωή δεν πηγαίνει προς τα πίσω.Ούτε μένει στο χθες".Χαλίλ Γκιμπράν (Kahlil Gibran)Απόσπασμα από το βιβλίο του Χαλίλ Γκιμπράν"Ο Προφήτης, Ο κήπος του Προφήτη", 1923
Vasso
25 Φεβρουαρίου 2009 στο 18:00
«Ήρθα να πω ενα λόγο, και θα τον πω τώρα. Αλλ’ αν ο θάνατος μ’ εμποδίσει, ο λόγος θα ειπωθεί απο το Αύριο, γιατί το Αύριο ποτέ δεν αφήνει μυστικά μέσα στο βιβλίο της Αιωνιότητας. Ήρθα να ζήσω στη δόξα της Αγάπης και στο φως της Ομορφιάς, που είναι του Θεού αντικαθρέφτισμα. Είμαι εδω, ζωντανός, και κανείς δεν μπορεί να μ’ εξορίσει απο την επικράτεια της ζωής, γιατί με το ζωντανό μου λόγο θα ζήσω και νεκρός.Ήρθα εδω για να ζήσω για ολα και με ολα και όσα στοχάζομαι σήμερα στη μοναξιά μου θα αντιλαληθούν Αύριο απο το πλήθος. Οσα λέγω σήμερα με μια καρδιά θα ειπωθούν αύριο απο χιλιάδες καρδιές».Gibran Kahlil Gibran
yannidakis
25 Φεβρουαρίου 2009 στο 18:10
σχολιο: το απηλαυσα ακριβως οπως θα το επιθυμουσες!
close in living
25 Φεβρουαρίου 2009 στο 19:15
…λόγια….εικόνες….μουσική……καμία περιγραφή δεν είναι αρκετή……..υπέροχος!!!!!!!…καλό βράδυ γλυκειά μου, και σε ευχαριστώ!!!
Vasso
25 Φεβρουαρίου 2009 στο 22:00
Κι ύστερα πέρασε ένας τυφλός, ψάχνοντας τη γη με το παλιό μπαστούνι του, κι ήταν σαν να θρηνούσε η φωνή του, καθώς έλεγε:Η αγάπη είναι μια πυκνή ομίχλη που σαβανώνει τη ψυχή και της κρύβει τα φαινόμενα της ζωής, έτσι που η ψυχή να μη βλέπει παρά μόνο τις σκιές των πόθων της, χαμένη ανάμεσα σε βραχερά φαράγγια και να μην ακούει παρά μόνο την ηχώ της φωνής της να κράζει μέσα από τις κοιλάδες της ερημιάς.Και μετά πέρασε ένας νέος που έπαιζε τη λύρα του και τραγουδούσε:η αγάπη είναι ένα ουράνιο φως που λάμπει μέσα από τον πυρήνα του ευαίσθητου εαυτού και φωτίζει όλο του το είναι. Για να μπορεί να θωρεί τον κόσμο σαν μια πομπή που προχωράει μες από πράσινα λιβάδια και τη ζωή σαν ένα όνειρο ομορφιάς ανάμεσα στο ξύπνο και στον άλλο ξύπνο.Από κοντά στο νιο, ήρθε ένας γέρος, τρεμουλιάρης, με πόδια σερνάμενα, και είπε:Αγάπη είναι η ανάπαψη του θλιμμένου κορμιού στο σιωπηλό τάφο κι είναι η σιγουριά της ψυχής στο κάστρο της αιωνιότητας.Κι ύστερα ήρθε ένα μικρό παιδί, με χρόνια πέντε μοναχά, κι έτρεξε και ξεφώνισε:Αγάπη είναι ο πατέρας μου κι αγάπη είναι η μάνα μου και κανείς δεν ξέρει την αγάπη, μόνο η μάνα μου κι ο πατέρας μου.Και τώρα πια η μέρα είχε σβήσει κι όλοι είχαν περάσει μπροστά από το ναό κι όλοι τους, κι ο καθένας τους είχε μιλήσει για την αγάπη και σε κάθε λέξη είχε αποκαλύψει την δικιά του λαχτάρα, την δικιά του πεθυμιά κι είχε φανερώσει τα κρυφά μυστήρια της ζωής.Όταν το βράδυ έπεσε για καλά και το κινούμενο πλήθος τράβηξε τους δρόμους του κι όλα έγιναν σιωπηλά, άκουσα μια φωνή μέσα από το ναό να λέει:Κάθε ζωή είναι ένα φεγγάρι, το ένα μέρος παγωμένο ρέμα, το άλλο φλόγα καυτερή κι η φλόγα η καυτερή είναι η αγάπη.Τότε μπήκα μέσα στο ναό κι έσκυψα το κεφάλι, και γονάτισα παρακλητικά, ψέλνοντας μια προσευχή από τα βάθη της καρδιάς μου:Θεέ μου, κάνε με τροφή της καυτερής φλόγας και κάνε με, θεέ μου, λάδι για την ιερή φωτιά.ΑμήνGibran Kajlil Gibran
Vasso
25 Φεβρουαρίου 2009 στο 22:08
Ήταν μονάχα χτες που στάθηκα στην πύλη του ναού.Ρωτώντας τους περαστικούς για τα μυστήρια και τις χαρές της αγάπης.Και πέρασε ένας άντρας, μεσόκοπος στα χρόνια, μα γερασμένος και με ύφος βλοσυρό, κι απήντησε:Η αγάπη είναι μια έμφυτη αδυναμία που κληρονομήσαμε από τον πρώτο άνθρωπο.Μετά ένας νέος, δυνατός, γεροδεμένος στο σώμα και στα μπράτσα, ήρθε τραγουδώντας:Η αγάπη είναι μια απόφαση που συνοδεύει τη ζωή μας κι ενώνει την τωρινή εποχή με αυτές που πέρασαν και με αυτές που θα έρθουν.Κι ύστερα μια γυναίκα, με λυπημένο πρόσωπο, πέρασε κι αναστενάζοντας είπε:Η αγάπη είναι θανατερό φαρμάκι που οχιές μαύρες και φοβερές σκορπούν στο διάστημα μέσα από την άβυσσο της κόλασης, έτσι που να πέφτει σαν δροσιά στην ψυχή την διψασμένη κι από αυτή μεθά η ψυχή για λίγο, να συνέρχεται μετά για ένα χρόνο και να πεθαίνει για έναν αιώνα.Αλλά μια νέα κόρη, ροδαλή και με τα χείλη γελαστά, είπε:Κοιτάξτε, η αγάπη είναι νέκταρ που οι νύφες της αυγής χύνουν για τους δυνατούς, για να σταθούνε δοξασμένοι μπροστά στ αστέρια της νύχτας και ολόχαροι μπροστά στον ήλιο της μέρας.Και μετά ήρθε ένας άντρας με μαύρο επίσημο μανδύα και με αχτένιστη γενειάδα που έπεφτε στο στήθος του, και είπε αυστηρά:Η αγάπη είναι μια βλακεία που έρχεται με το χάραμα της νιότης και φεύγει με τη δύση της.Και κάποιος άλλος τον ακολούθησε, με όψη ακτινοβόλα και γαλήνια, κι είπε με ήρεμη χαρά:Η αγάπη είναι μια ουράνια σοφία που φωτίζει το μέσα μάτι μας και το έξω, έτσι που να μπορούμε να θωρούμε όλα τα πράγματα σαν να ήμασταν θεοί.(συνέχεια)
Vasso
25 Φεβρουαρίου 2009 στο 22:08
Και τι είναι αυτό που ονομάζουμε αγάπη;Πείτε μου, ποιο είναι αυτό τα απόκρυφο μυστικό που κρύβεται πίσω από την όψη της ζωής μας, και ζει μέσα στην καρδιά της ύπαρξης μας;Ποια είναι αυτή η τεράστια δύναμη που στέκεται σαν αιτία για όλα τα αποτελέσματα και σαν αποτέλεσμα για όλες τις αιτίες;Ποια είναι αυτή ζωογόνα πνοή που ενώνει το θάνατο και τη ζωή κι απ αυτά δημιουργεί ένα όνειρο ποιο παράξενο κι από τη ζωή και πιο βαθύ από το θάνατο;Πείτε μου, αδέλφια μου, πείτε μου, ποιος από εσάς δεν θα ξυπνούσε απ αυτό τον ύπνο της ζωής, όταν το πνεύμα σας θα ένιωθε το άγγιγμα των λευκών δακτύλων της αγάπης;Ποιος από εσάς δε θα παρατούσε τον πατέρα του, τη μητέρα και τον τόπο του αν τον καλούσε η κορασιά που αγαπά η καρδιά του;Ποιος από εσάς δε θα διέσχιζε την έρημο, δε θα σκαρφάλωνε στο βουνό, δε θα ταξίδευε στις θάλασσες, για να βρει εκείνη που λαχταρά η ψυχή του;Ποιος νιος, αλήθεια, δε θα πήγαινε ως το πιο μακρινό σύνορο της γης αν τον περίμενε εκεί κάποια που η ανάσα της, η φωνή και το άγγιγμα της θα του ήταν τόσο γλυκό και ζωογόνο;Ποιος άντρας δεν θα καίγε τη ψυχή του σαν θυμίαμα μπροστά σ ένα θεό που βλέπει τη λαχτάρα και εισακούει την προσευχή του;(συνέχεια)
Vasso
25 Φεβρουαρίου 2009 στο 22:15
Στην πύλη του ΝαούGibran Kahlil GibranΕξάγνισα τα χείλη μου με την ιερή φωτιά για να μιλήσω για την αγάπη, αλλά όταν άνοιξα τα χείλη μου, ένιωσα ότι ήμουν άφωνος.Πριν γνωρίσω την αγάπη, συνήθιζα να τραγουδώ τα τραγούδια της αγάπης, αλλά όταν γνώριζα την αγάπη, οι λέξεις στα χείλη μου έγιναν μόνο ανάσα κι οι μελωδίες μέσα στα στήθη μου έπεσαν σε βαθιά σιωπή.Πριν, αν με ρωτούσες για τα μυστικά και τα μυστήρια της αγάπης, θα σου απαντούσα πρόθυμα και με σιγουριά.Αλλά τώρα που η αγάπη με στόλισε με το χιτώνα της, έρχομαι εγώ, με τη σειρά μου να σε ρωτήσω για τους τρόπους και τα θαύματα της αγάπης.Ποιος από εσάς μπορεί να μου απαντήσει;Έρχομαι να σας ρωτήσω για τον εαυτό μου και για αυτό που είναι μέσα μου.Ποιος από εσάς μπορεί να αποκαλύψει την καρδιά μου στην καρδιά μουκαι να φανερώσει τον εαυτό μου στον εαυτό μου;Πείτε μου τώρα, τι φωτιά είναι αυτή που καίει μέσα στα στήθη μου και παίρνει τη δύναμη μου και λιώνει τις ελπίδες και τους πόθους μου;Ποια χέρια είναι αυτά, ανάλαφρα, ευγενικά, μαγευτικά, που αγκαλιάζουν το πνεύμα μου στις ώρες της μοναξιάς του και χύνουν στην κούπα της καρδιάς μου κρασί ανάμεικτο με την πίκρα της χαράς και τη γλύκα του πόνου;Ποια φτερά είναι αυτά που χτυπούν γύρω απ το κρεβάτι μου στη μακρά σιωπή της νύχτας, έτσι που να μένω ξάγρυπνος και να παρατηρώ χωρίς να ξέρω τι, να αφουγκράζομαι αυτό που δεν ακούω και ν ατενίζω αυτό που δεν βλέπω, να διαλογίζομαι αυτό που δεν κατανοώ και να κατέχω αυτό που δεν έχω αποκτήσει.Αχ, άγρυπνος μένω και αναστενάζω, γιατί, για μένα, ο αναστεναγμός κι η θλίψη είναι ποιο αγαπητά από τον ήχο του γέλιου και της χαράς.Ξάγρυπνος μένω στα χέρια μιας άγνωστης δύναμης που με σκοτώνει και μετά με αναζωογονεί….(συνέχεια)