Τι περιμένω ακόμα;
                                               
Σαν δυό κεράσια
ο πόνος κι η χαρά
το ένα ακολουθεί το άλλο
στη ζωή.
Μάχη εξουσίας
στα μαρμαρένια αλώνια
σαν ιαχή από ένα πόλεμο τιτάνων
η μοναχική κραυγή του λύκου
μες τη νύχτα.

Κι αγάπη νικά.. 
σώζεται η φλόγα του Προμηθέα
και το βραβείο,
ένα χαμόγελο ελπίδας,
η ανάσα της συνέχειας
το δώρο της Πανδώρας
η ασίγαστη προσμονή της ψυχής…

Προδομένες ελπίδες,
των δακρύων η βροχή
ποτίζουν της πραγματικότητας
το δένδρο
κι ανθίζουν τα λουλούδια
της φρόνησης…
Τι περιμένω ακόμα;

Να κρατήσω της ύπαρξης μας
την στιγμή χωρίς να χαθώ
στην αυταπάτη του ονείρου
για κάτι που θα μου δοθεί,
ποιός ξέρει πότε!
Είναι όλη δική μας..
η ποίηση της ύπαρξης
μοναδικός μας θησαυρός …
Να τον χαρούμε…
    
Lunapiena
 

Cosa mi aspetto ancora?
 
 Come due ciliegi
la gioia e il dolore
 l’una segue l’altro
nel vivere la vita.
 Lotta di forze opposte
 nell’aia di marmo
 come un’eco
di una lotta titanica
 il grido solitario del lupo
 nella notte.
 
Vince l’amore,
la fiamma di Prometeo,
il premio e’ 
un sorriso di speranza,
l’alito d’eterno,
regalo di pandora,
l’attesa perpetua dell’anima.

Speranze tradite
la pioggia di lacrime
annaffia la nostra pianta
della realta’
e sbocciano fiori di saggezza…
Cosa mi aspetto ancora?

Cogliere l’attimo dell’esistenza
senza perdersi
nell’illusione del sogno
per un bene che viene donato,
chissa!
E’ tutta nostra
la poesia dell’esistenza
l’unica vera ricchezza
da rispettare…
                                               
Lunapiena