Μα Εσύ τι ξέρεις…

Ma Tu che ne sai….  E’ grigio stasera il cielo,  nuvole di rabbia…   un mondo ferito,  e un fiume di lacrime…  la tempesta e’ durata a lungo…  tuoni e fulmini di vendetta,  nascosto nel buio il Sole.  Confusione nella grande citta’,  il traffico caotico, senza semafori,  gente in cerca di via d’uscita…  Ti senti perduto… tra la folla.                                                         Ma Tu… che ne sai…  dei disastri che vengono al mondo  della Terra che trema…  il fuoco degli armi della guerra…  della madre che abbraccia,  il corpo del suo figlio morente…  del sangue che scorre…  nelle radici dell’albero di Liberta’  del giorno che regna il terrore  di una Vita senza domani  senza rispetto e dignita’…  Ma Tu… che ne sai…  non si può andare oltre l’orizzonte  il nostro sguardo dell’ egoismo,  l’affammato non puo’ mai capire  il dolore del suo prossimo…  La tempesta e’ durata a lungo,  confusione nella grande citta’…  solo la radio accesa chiama,  il morale che dorme nel buio,  di quell’indifferenza mortale.  Lunapiena       Μα, Εσύ τι ξέρεις…. Γκρίζος απόψε ο ουρανός νέφη οργής.. και τρόμου ένας κόσμος πληγωμένος.. κι ένα ποτάμι δάκρυα.. Η καταιγίδα κράτησε πολύ αστραπές και βροντές εκδίκησης κρύφτηκε πιά και ο ήλιος. Σύγχυση επικρατεί στην πολυσύχναστη πόλη, χάος και συνοστισμός, χωρίς φανάρια, λαοθάλασσα που ψάχνει μια έξοδο.. Αισθάνθηκες να χάνεσαι στο πλήθος. Μα Εσύ τι ξέρεις… για τις συμφορές του κόσμου, για την Γη που τρέμει… για τις αδηφάγες φλόγες των όπλων ενός αδίστακτου πολέμου.. για τη μάνα που αγκαλιάζει το κορμί του σκοτωμένου της παιδιού, για το αίμα που τρέχει σαν ποτάμι στις ρίζες του δέντρου της Λευτεριάς. για τις μέρες που βασιλεύει ο τρόμος μιας ζωής… χωρίς αύριο χωρίς σεβασμό κι αξιοπρέπεια. Μα Εσύ τι ξέρεις…. δεν τα καταφέρνει να ξεπεράσει τον ορίζοντα, το βλέμμα του εγωκεντρισμού μας.. ο πεινασμένος δεν μπορεί να νοιώσει του διπλανού τον πόνο. Κράτησε πολύ η καταιγίδα…. σύγχυση επικρατεί στη μεγάλη πόλη.. μόνο απ’το Ράδιο ακούγεται μια φωνή, κάλεσμα για την ηθική που κοιμάται στο σκοτάδι μιας θανάσιμης αδιαφορίας…                                                             Lunapiena