Ἔρως ἀνίκατε μάχαν, Ἔρως, ὃς ἐν κτήνεσι πίπτεις, ὃς ἐν μαλακαῖς παρειαῖς νεάνιδος ἐννυχεύεις, φοιτᾷς δ᾽ ὑπερπόντιος ἔν τ᾽ ἀγρονόμοις αὐλαῖς· καί σ᾽ οὔτ᾽ ἀθανάτων φύξιμος οὐδεῖς οὔθ᾽ ἁμερίων σέ γι᾽ ἀνθρώπων. ὁ δ᾽ ἔχων μέμηνεν. σὺ καὶ δικαίων ἀδίκους φρένας παρασπᾷς ἐπὶ λώβᾳ, σὺ καὶ τόδε νεῖκος ἀνδρῶν ξύναιμον ἔχεις ταράξας· νικᾷ δ᾽ ἐναργὴς βλεφάρων ἵμερος εὐλέκτρου νύμφας, τῶν μεγάλων πάρεδρος ἐν ἀρχαῖςθεσμῶν. ἄμαχος γὰρ ἐμπαίζει θεὸς, Ἀφροδίτα.
ΣΟΦΟΚΛΗΣ "Αντιγόνη" στ. 783-805
Έρωτα, ανίκητε σε κάθε μάχη, εσύ που κεντάς όποιον κι αν σημαδέψεις με τα βέλη σου. Έρωτα συ, που ξαγρυπνάς στα τρυφερά τα μάγουλα των κοριτσιών που δρασκελάς πάνω απ’ τις θάλασσες και χώνεσαι στους κήπους των σπιτιών, κανείς δεν γλιτώνει από σένα, ούτε θεός, ούτε κοινός θνητός, μα όποιον τον αγγίξεις, τον τρελαίνεις. Εσύ, τον άνθρωπο το φρόνιμο τον σπρώχνεις στ’ άδικο και στο χαμό, εσύ άναψες φιλονικία ανάμεσα σε γιό και σε πατέρα και τους τάραξες. Νικάει ο πόθος κι η λαχτάρα για την ωραία νύφη, σε πείσμα όλων των μεγάλων νόμων, που αμέριμνη η θεά Αφροδίτη τους εμπαίζει." Σοφοκλής "Αντιγόνη"
|
10 responses to “ΕΡΩΣ…. AMORE”
markos
15 Φεβρουαρίου 2009 στο 16:31
ΗΜΟΥΝ ΜΑΘΗΤΟΥΔΙ ΟΤΑΝ ΕΙΔΑ ΤΗΝ ΤΑΙΝΙΑ ΤΟ ΞΥΛΟ ΒΓΗΚΕ ΑΠ ΤΟΝ ΠΑΡΑΔΕΙΣΟ ΟΠΟΥ Ο ΠΑΠΑΜΙΧΑΗΛ ΤΟ ΔΙΔΑΣΚΕ ΣΤΗΝ ΤΑΞΗ ΚΑΙ ΕΒΑΛΕ ΤΗ Ν ΑΛΙΚΗ ΝΑ ΤΟ ΕΡΜΗΝΕΥΣΕΙ .ΤΟΤΕ ΤΟ ΑΝΑΖΗΤΗΣΑ ΣΤΗ ΣΧΟΛΙΚΗ ΒΙΒΛΙΟΘΗΚΗ ΚΑΙ ΤΟ ΔΙΑΒΑΣΑ . ΗΤΑΝ Η ΠΡΩΤΗ ΜΟΥ ΕΠΑΦΗ ΜΕ ΤΑ ΑΡΧΑΙΑ ΕΛΛΗΝΙΚΑ ΠΟΥ ΔΥΣΤΥΧΩΣ ΣΗΜΕΡΑ ΚΑΤΑΡΓΗΣΑΜΕ ΚΡΙΜΑ ΓΙ ΑΥΤΟ ΤΟ ΕΓΚΛΗΜΑ ΣΤΗΝ ΠΑΙΔΕΙΑ ΜΑΣ
Vasso
15 Φεβρουαρίου 2009 στο 16:33
Πόσο δίκαιο έχεις ΜΑΡΚΟ!….όχι μόνο ΚΡΙΜΑ αλλά και ΝΤΡΟΠΗ μας….
Vasso
15 Φεβρουαρίου 2009 στο 16:34
Παιδί του Πόρου και της Πενίας είναι ο Έρωτας…. κι έχει της μάνας του το φυσικό, επομένως διαρκή σύντροφο την στέρηση, και απ’τον πατέρα του πήρε, να’ναι παγιδευτής πανούργος των ωραίων και των εκλεκτών, να’ναι γενναίος, ριψοκίνδυνος και ενεργητικός, κυνηγός φοβερός, που εξυφαίνει διαρκώς σχέδια, επιθυμεί την σύνεση και είναι επινοητικός, αναζητητής της γνώσης για τη ζωή, τρομερός στο να μαγεύει με γοητείες,με βότανα, με λόγια ωραία…Έτσι ούτε άπορος ποτέ τελείως είναι ο Έρωτας ούτε πλούσιος σε μέσα. Και πάλι, ευρίσκεται στο μέσον μεταξύ σοφίας και μωρίας…Κατ’ ανάγκην, άρα ο Έρως είναι φιλόσοφος, και σαν φιλόσοφος που είναι, βρίσκεται μεταξύ της σοφίας και της μωρίας…. Απάντηση της Διοτίμας… στο Διάλογο "περί Ερωτος" του Πλάτωνα
Vasso
15 Φεβρουαρίου 2009 στο 16:36
Στη συνέχεια η Διοτίμα θα αναφερθεί στο ΚΑΛΛΟΣ:"όποιος ακολουθεί την ορθή οδό, είναι σωστό ν’ αρχίζει μεν από νέος να πλησιάζει τα ωραία σώματα. Και αρχικά να ερωτεύεται ένα και μόνο σώμα, και εδώ να ζητά να γεννήσει σκέψεις ωραίες. Έπειτα σιγά σιγά ν’ αντιληφθεί, ότι η ωραιότητα, που ενυπάρχει σε αυτό ή εκείνο το σώμα, έχει αδελφική συγγένεια προς την ωραιότητα του άλλου σώματος και ότι, εφ’ όσον μέλλει να συλλάβει γενικά την ωραιότητα της εξωτερικής εμφάνισης, θα ήταν μεγάλη ανοησία να μην αναγνωρίζει. σαν μία την καλλονή που υπάρχει σε όλα τα σώματα. Όταν δε το αντιληφθεί αυτό, θα γίνει εραστής όλων των ωραίων ανθρώπων και θα μετριάσει την σφοδρή εκείνη προσήλωση προς ένα πρόσωπο. Θα την θεωρήσει κατώτερή του και ανάξια λόγου. Μετά από αυτό θα μάθει να θεωρεί το κάλλος της ψυχής άξιο μεγαλύτερης τιμής παρά το σωματικό…Έτσι θα υποχρεωθεί πάλι ν’ αντικρύσει το κάλλος, που υπάρχει στις πράξεις και στους θεσμούς,…Μετά τις πράξεις θα οδηγηθεί προς τις γνώσεις, ώστε να ιδεί επίσης και το κάλλος των γνώσεων και να εκτείνει το βλέμμα προς την πιο πλατειά περιοχή του κάλλους…., με το βλέμμα γυρισμένο προς το απέραντο πέλαγος της ωραιότητας και από το θέαμα εκείνου εμπνευσμένος, να γεννά πλήθος από ωραίους και υψηλούς λόγους και σκέψεις μέσα σ’ έναν ανεξάντλητο πόθο πνευματικότητας, έως ότου, ενισχυμένος στο στάδιο αυτό και ωριμασμένος, αντικρύσει την επιστήμη εκείνη, την μία και μόνη, της μιας ωραιότητας, που είναι περίπου τέτοιου είδους… Διότι αυτό ακριβώς είναι η ορθή οδός προς τα ερωτικά, είτε αυτοβούλως βαδίζεις… είτε οδηγείσαι από άλλον, ν’ αρχίζεις από τα ωραία εδώ κάτω εν όψει εκείνης της ωραιότητας και ν’ ανεβαίνεις διαρκώς, μεταχειριζόμενος, βαθμίδες, σα να λέμε…… από το ένα προς τα δύο και από τα δύο προς όλα τα ωραία σώματα, και από τα σώματα τα ωραία προς τις ωραίες πράξεις και από τις πράξεις… προς τις μαθήσεις τις ωραίες, έως ότου από τις μαθήσεις φθάσεις σε εκείνη τελικά την μάθηση, η οποία είναι μάθηση εκείνου του απολύτου κάλλους, όχι άλλου, και γνωρίσεις αυτό το ίδιο το κάλλος το απόλυτο….Απάντηση της Διοτίμας… στο Διάλογο "περί Έρωτος" του Πλάτωνα
yannidakis
15 Φεβρουαρίου 2009 στο 17:10
λοιπον τωρα αλλαζει το θεμα: το εχω διαβασει αυτο!!δε θυμαμαι αν ηταν στο σχολειο ή καπως αλλιως (δυσκολο το βλεπω) αλλα θυμαμαι ποσο πολυ εντυπωση μου ειχε κανει!
MARIA
15 Φεβρουαρίου 2009 στο 20:20
»Έρωτα, ανίκητε σε κάθε μάχη, εσύ που κεντάς όποιον κι αν σημαδέψεις με τα βέλη σου.»Πόση αλήθεια κρύβουν .τα λόγια αυτά….πόσο πόνο…,πόση χαρά…..!!! πόσοι λαβώθηκαν….και πόσοι περιμένουν στην λίστα του….Κανείς αλήθεια δεν του ξεφεύγει, ξέρει καλά το σημάδι του,ποτέ δεν αστοχεί!!! :)ΚΑΛΗΝΥΧΤΙΖΩ .
Vasso
15 Φεβρουαρίου 2009 στο 20:36
…τι βλέπεις δύσκολο? με το ΝΟΥ κανείς ΠΟΤΕ…δεν τον κατάλαβε τον ΕΡΩΤΑ… Φίλε μου!ΑΝΕΜΟΣ είναι… άλλοτε γλυκός και τρυφερός… θαλασσινό μαιστράλι μυρωμένο… ή μπάτης δροσερόςκι άλλοτε ανεμοστρόβιλος και Δίνη Παλιρροιακήανάμεσα σε δύο παλιρροιακά ρευμάτα… που αγκαλιάζονται συγκρουόμενακαι καταπίνουν ό,τι μπροστά τους εμπόδιο σταθεί…κι άλλοτε πάλι…. ΣΙΦΩΝΑΣ μεγάλης έντασης αλλά μικρής διάρκειας συνήθως…. που επιφέρει εντυπωσιακές καταστροφές!κι άλλοτε θύελλα και Λαίλαπα… που τίποτε όρθιο δεν αφήνει!Ας το χορό…. να λέει τα δικά του…
Vasso
15 Φεβρουαρίου 2009 στο 20:43
ΚΑΛΗΣΠΕΡΑ! Μαρία μου…ΑΤΑΚΤΟ ΠΑΙΔΙ που ΠΑΙΖΕΙ με τα ΒΕΛΗ του…τον θέλαν οι προγονοί μας… τον ΕΡΩΤΑκι απ’τη λαβωματιά του τρέχει το αίμα του εγωισμούκαι καθαρίζει η ΚΑΡΔΙΑ… και ξαλαφρώνει…και η ΨΥΧΗ απλώνει τα Φτερά της… και τον ΑΚΟΛΟΥΘΕΙγιατί χωρίς τον ΘΕΙΟ ΕΡΩΤΑ η ΨΥΧΗ ΠΟΤΕ της δεν πετάει…έτσι έλεγαν τα χρόνια τα παλιά….ΚΑΛΟ ΣΟΥ ΒΡΑΔΥ
sugar
15 Φεβρουαρίου 2009 στο 21:32
…ατακτο παιδι ο ερωτας…παιχνιδιαρης….χτυπαει χωρις να λογαριαζει τιποτα….αλλα ειναι τοσο γλυκουλης ……μας αλαφρωνει…μας ταξιδευει….μας δινει φτερα …μας κανει ποιητες….:))καλο βραδακι καλη μου Βασουλα…:))
Vasso
16 Φεβρουαρίου 2009 στο 00:18
Ecco la ragione morale per cui l’amore è la più forte delle passioni. Nelle altre i desideri devono adattarsi alla fredda realtà: qui, sono le realtà quelle che si affrettano a modellarsi sui desideri. L’amore è quindi la passione in cui i desideri violenti danno luogo ai godimenti più vivi. Stendhal Marie-Henri Beyle ********** Να ποιά είναι η ηθική λογική, για την οποία ο Έρωτας είναι το πιό ισχυρό ανθρώπινο πάθος. Ολες οι άλλες ανθρώπινες επιθυμίες τείνουν να προσαρμοστούν στη ψυχρή πραγματικότητα. Στον Έρωτα όμως είναι πάντα οι καταστάσεις που βιαστικά προσπαθούμε να ρυθμίσουμε και να τις συμβιβάσουμε με τις επιθυμίες. Ο Ερωτας είναι λοιπόν το πάθος που οι δυνατές του επιθυμίες χαρίζουν την πιο ζωντανή ηδονή. Stendhal Marie-Henri Beyle Trad. Lunapiena