Τα δάκρυα που στα μάτια μας θα δείτε να αναβρύζουν Ποτέ μην τα πιστέψετε απελπισίας σημάδια.. Υ π ό σ χ ε σ η είναι μοναχά γι’Αγώνα Υ π ό σ χ ε σ η..
Αλέκος Παναγούλης Συλλαμβάνεται και βασανίζεται.. Δικάζεται από το Στρατοδικείο στις 3 Νοέμβρη 1968 Καταδικάζεται.. "Δις εις Θάνατον" στις 17 Νοέμβρη 1968
Σ Υ Ν Ε Χ Ι Σ Τ Ε…
Καλή η Λογική κι η Σωφροσύνη όταν όμως υπάρχει Λ ε υ τ ε ρ ι ά. Οι τυρρανίες γκρεμίζονται μ’αγώνες της Λευτεριάς το Παραμύθι με αίμα γράφεται… Αδέλφια που θα ζήσετε, μετά από μας μην καταριέστε τους δειλούς που δίστασαν να μπούνε στον Αγώνα Λυπηθείτε τους… και συνεχίστε τον δρόμο μας…
Αλέκος Παναγούλης Ο Τ ε λ ε υ τ α ί ο ς ‘Ηρωας
Να το Π ο τ ί σ ε ι ς..
Μη κλαίς για μένα ας ξέρεις πως πεθαίνω.. να με βοηθήσεις δεν μπορείς Μα δες εκείνο το λουλούδι για κείνο που μαραίνεται, σου λέω.. Να το Π ο τ ί σ ε ι ς..
Αλέκος Παναγούλης Αιώνια Ερωτευμένος με την Ελευθερία
Τιμη κ δοξα σε αυτον τον αγωνιστη που παλεψε με θερια που τον κατασπαραξανε…καλημερα Βασουλα καλο το αφιερωμα της πενας κ του νου σου…καλημερα κ καλη εβδομαδα σε ολους μας.
Η ΔΙΕΥΘΥΝΣΗ ΜΟΥ Ένα σπιρτόξυλο για πέννα αίμα χυμένο στο πάτωμα για μελάνι το ξεχασμένο περιτύλιγμα της γάζας για χαρτί. Μα τι να γράψω; Τη Διεύθυνσή μου μονάχα ίσως προφτάσω. Παράξενο και πήζει το μελάνι Μέσ’ από φυλακή σας γράφω στην Ελλάδα. Αλέκος Παναγούλης 5 Ιουνίου 1971 Καλή Σου Μέρα…. Αγριάδα
Άάάάντε πάλι να τ αρμέξουμε από την αρχή…………..Το λοιπόν..ας σου πώ το εξής κι εσένα:Επειδή άρχισε να με κουράζει το περι βλκείας μου,λέω να γίνω λίγο πιο απότομος και να προβληματίσω τον καθένα,ε ?τι λες ?Τώρα που το ξανασκέφτομαι καθώς σου γράφω θα πω πως :Δέν ζει Ελεύθερα ο κόσμος,ο περισσότερος κόσμος καλύτερα (να μην τα ισοπεδώνω όλα,τεσπα)Γιατί το λέω ?Γιατί Ντρίν-Δουλειά.Χρονομετρημένος.Συν όόόόόλα τα επακόλουθα της τρέχον ημέρας και κάθε ημέρας.Μέσα από αυτά μου γεννάται το ερώτημα αλλά και η απάντηση ταυτόχρονα στο ερώτημά μου ,λέγοντας:Η Σκέψη του καθενός είναι το μόνο σημείο δείγμα της ελευθερίας του κι όμως ακόμα και αυτή κάθεται και την αλλοιώνει,την παραποιεί,την προβληματίζει και συνάμα δείχνει όόόόόλες τις προκαταλήψεις του.Ω!Ω!Ω!Ω! πόσο με στεναχωρεί αυτό,το αντιμετωπίζω κάθε μέρα σε όλες τις ηλικίες σχεδόν.Χρόνια τώρα.Δείχνουν πεντακάθαρα τι ποιος που και πως και γιατί και ως πόσο συν και από την άλλη Πλευρά του/της/τους/ και πάει λέγοντας.ΣΤΟΠ ΣΤΗΝ ΠΑΠΑΓΑΛΙΑ ΤΗΣ ΣΚΕΨΗΣ…..Καλησπέρα..!Τί εστί Σωφροσύνη ? : )Ποιός είναι ή λέγεται Σώφρων Άνθρωπος ? : )
Ποιοί είναι αυτοί που δικάζουνάνθρωπο εις θάνατον..Τί είναι αυτοί………….Τι ξεχωριστό έχουν αυτοί…………Έχουν καταλάβει τι εστί ΘΑΝΑΤΟΣ ?Εχουν αυτοί κρίση τετοια που να μπορούν να πάρουν απόφαση για κάποιον και μάλιστα εις θάνατον?Ποιος τους έδωσε την εξουσία αυτή ?..Άκου Θεέ,άκου να δεις ………….. ¨καταδικάζεσαι εις θάνατον¨..Μπορεί να μετρηθεί θαρρείς η αξία του συντάγματος και όποια Γνώση,σε κόντρα με την αξία ενός ανθρώπου ?Κι αν αυτός πχ ήταν τέτοιο γα’ι’δουρι (πχ λέγω)τι κάθομαι και τον κοιτώ τόση ώρα ή διαβάζω για δ αύτον?..Γιά εξήγησε σε παρακαλώ μπας και δούμε κάτι διαφορετικό…ή μας ξεφεύγει κάτι..(με το δικό μου Νεύμα Πνεύμα πχ)(δεν θέλω να κάνω αναζητήσεις στο ίντερνετ-προτιμώ να δοκιμάζω την δικιά σου κρίση και όποιων)
Δ ι α δ ρ ο μ ήΤρία βήματα μπροστάκαι τρία πίσω πάλι.Χίλιες φορές την ίδια διαδρομήΕξη χιλιάδες βήματα…Ο σημερινός περίπατος με κούρασείσως γιατί τα βήματα μετρούσαΤώρα σταμάτησα μα αύριοαντίθετα θα αρχίσω να βαδίζω(η ποικιλία ομορφαίνει τη ζωή)και κάτι άλλο σκέφτομαιμικρότερα τα βήματα αν κάνωτέσσερα – τέσσερα μπορεί να τα μετρώ!Καλά το σκέφτηκαΠιο όμορφη να γίνει η διαδρομή!…Αλέκος Παναγούλης
Σ Κ Ι ΑΑγάπησα το Φως πολύΕτσι κατόρθωσα ένα κερί ν’ανάψωκαι το θαμπό, το λιγοστό του φως, το κέρναγα.Μα πριν χαρά να νιώσω και γι’αυτόμ απελπισία είδα βαρύνα ρίχνω αλλού και το σκοτάδι.Αφού το ίδιο φως που εγώ κρατούσαμε του κορμιού μου τη Σκιάσκοτάδι γέμιζε τις στράτες που περνούσα.Αλέκος Παναγούλης
τον θυμάμαι … το έχω ξαναγράψει … τον γνώρισα τότε που σαν υποψήφιος βουλευτής … έκανε ομιλίες από σπίτι σε σπίτι ….πραγματικά … ηγετική φυσιογνωμία ….καλή συνέχεια
ΥΠΟΚΛΙΝΟΜΑΙ εμπρός στην ΑΓΩΝΙΣΤΗ Αλέκο Παναγούλη.Το αίμα σου αδερφέ μουδεν έπαψε να οδηγείτις στράτες των ελεύθερωνΑΝΘΡΩΠΩΝ.Το αίμα σου αδερφέ μου ΤΟΣΟ ΑΔΙΚΑ ρέει στον δρόμο ακόμη.Το αίμα σου αδερφέ μουτο ανακάτεψαν με στάχτη και άμμο,και έμεινε το δάκρυαυτών που σε αγάπησαν……ΠΟΤΕ ΔΕΝ ΣΕ ΞΕΧΝΑΜΕ.Γιώργης Χ. Ι.
και γω είχα την τιμή και την χαρά να τον γνωρίσω… Αλέξανδρε, θυμάμαι.. εκείνο το βαθύ καθαρό βλέμμα του… που άγγιζε την καρδιάθυμάμαι.. το ζεστό κι εγκάρδιο… ανθρώπινο χαμόγελο του…θυμάμαι… το δυνατό σφίξιμο της παλάμης του… που μετάγγιζε δύναμηθυμάμαι… τη βαθειά ανάσα του… που γέμιζε απ’τον καπνό…. που ρουφούσεκι έβγαινε με τα πύρινα λόγια του… αργά…. και σταθερά…. θυμάμαι… τον καθαρό κι εμπνευσμένο λόγο του… που μας διαπερνούσε…θυμάμαι…. κι αναστατώνεται η καρδιά…. και γεμίζουν τα μάτια δάκρυ…θυμάμαι…..είχα κατέβη τότε.. για την Πορεία της Πρωτομαγιάς, στη ΝΑΠΟΛΙ της Ιταλίας, ήμουν φοιτήτρια, στα πρώτα ουσιαστικά βήματα… της βαθειάς γνώσης του Αγώνα, για της Ζωής… την Αξιοπρέπεια και την… αληθινή Αγάπη για τον Ανθρωπο… και με περίμεναν οι φίλοι… μ’ένα γαρύφαλλο στο πέτο και κόκκινα δακρυσμένα μάτια, "Τον σκότωσαν.. Τον σκότωσαν… οι άχρηστοι" έλεγαν μες το λυγμό τους… Εκείνη τη μέρα έγραψα τα λόγια που Του λέγαμε… με δάκρυσμένα μάτια…σ’ενα χαρτάκι που’χα στην τσέπη μου.. και το κρατώ σαν φυλαχτό για πάντα…κι ήταν ΠΡΩΤΟΜΑΓΙΑ… ΠΡΩΤΟΜΑΓΙΑ στον τόπο που Τον αγκάλιασε με σεβασμόανάμεσα σε φίλους που Τον αγάπησαν αληθινά και Τον αγαπούνε πάντα… Ο Θάνατος του Αγωνιστή Έφυγες..Με δάκρυ σε χαιρετάμε Έφυγες..με πόνο χωρίζουμεΈφυγες..Το πόνο κάνουμε κραυγήτο δάκρυ μας τραγούδι.. Έφυγες..μα ποιός το’πε?ποιός μπόρεσε να το πιστέψει? Πως μπορούν να πεθάνουν οι Ι δ έ ε ς..Πως να σκοτώσουν τους Α ε τ ο ύ ς! ΖΕΙΣ!..ΔΕΝ πεθαίνουν οι Ή ρ ω ε ς… ποτέΖΕΙΣ!..Ποιός είπε ότι έσβησες Σβήνει ποτέ ο Ή λ ι ο ς?ΖΕΙΣ!.. Ο θάνατος έγινε πνοή.. και δρόσισε την ψυχή μας,γέννησε μέσα μας φωτιά επιθυμία κι υπόσχεση γι’Αγώνα! ΖΕΙΣ!.. Το αίμα σου φλόγα που υψώθηκε κι έκαψε φόβους.. δειλίες.. κι ανάσανε με πόνο η καρδιά μας! ΖΕΙΣ!.. Μέσα στις φλέβες μας..Μέσα στη σκέψη μας.. Μες στη καρδιά μας.. κι έγινες Ε ί ν α ι μας! ΖΕΙΣ!.. και θα ΖΕΙΣ μαζί μας! Lunapiena (Napoli, 1-5-1976)
«H ανάκρισις ήρχισε κλιµακουµένη από της περιοχής των γρονθοκοπηµάτων, των εγκαυµάτων, της φάλαγγος και των ραβδισµών µέχρις και της περιοχής των σεξουαλικών βασανιστηρίων… ∆εν αποδέχοµαι την βίαν ως µέσον, ούτε την πολιτική δολοφονία, αλλά εις την προκειµένην περίπτωσιν διά να αλλάξη η κατάστασις η οποία µας επεβλήθη διά της βίας, µόνον διά της βίας ηµπορεί να αλλάξη… ∆εν έχει σηµασίαν ότι ηµείς απετύχαµεν.A λ λ ο ι έ ρ χ ο ν τ α ι µετά από µας… ∆εν υποχωρώ διότι γνωρίζω ότι το ωραιότερον κ ύ κ ν ε ι ο ν ά σ µ α οιουδήποτε πραγµατικού αγωνιστού είναι ο επιθανάτιος ρόγχος προ του εκτελεστικού αποσπάσµατος, παρά ενώπιον µια τυραννίας, και αυτήν την θέσιν αποδέχοµαι».είπε μεταξύ άλλων, ο Αλέκος Παναγούλης σαν απολογία….στο στρατοδικείο τον Nοέµβριο του 1968.
16 responses to “Αλέκος Παναγούλης: Συνεχίστε….”
Αγριάδα
16 Νοεμβρίου 2009 στο 05:44
Απίστευτο θάρρος και απίστευτη τρυφερότητα είχε αυτό το παιδί!Ας τον θυμώμαστε μαζί με τοσους αλλους
Georgia
16 Νοεμβρίου 2009 στο 06:59
Τιμη κ δοξα σε αυτον τον αγωνιστη που παλεψε με θερια που τον κατασπαραξανε…καλημερα Βασουλα καλο το αφιερωμα της πενας κ του νου σου…καλημερα κ καλη εβδομαδα σε ολους μας.
Vasso
16 Νοεμβρίου 2009 στο 07:13
Η ΔΙΕΥΘΥΝΣΗ ΜΟΥ Ένα σπιρτόξυλο για πέννα αίμα χυμένο στο πάτωμα για μελάνι το ξεχασμένο περιτύλιγμα της γάζας για χαρτί. Μα τι να γράψω; Τη Διεύθυνσή μου μονάχα ίσως προφτάσω. Παράξενο και πήζει το μελάνι Μέσ’ από φυλακή σας γράφω στην Ελλάδα. Αλέκος Παναγούλης 5 Ιουνίου 1971 Καλή Σου Μέρα…. Αγριάδα
katabran
16 Νοεμβρίου 2009 στο 08:29
λίγο να ταξιδέψεις στην ελλάδα,λίγο να πληγωθείς,θα πέσεις πάνω σε κάποιο Διομήδη, Αλέκο, Αλέξη…λίγο να …πληγωθείς στην μπαμπεσιά του αγώνα…
ΓΕΩΡΓΙΑ
16 Νοεμβρίου 2009 στο 12:30
οπου κι αν παω…οτι κι αν θυμηθω…….καλο σου απογευμα Βασουλα….
300
16 Νοεμβρίου 2009 στο 13:12
Άάάάντε πάλι να τ αρμέξουμε από την αρχή…………..Το λοιπόν..ας σου πώ το εξής κι εσένα:Επειδή άρχισε να με κουράζει το περι βλκείας μου,λέω να γίνω λίγο πιο απότομος και να προβληματίσω τον καθένα,ε ?τι λες ?Τώρα που το ξανασκέφτομαι καθώς σου γράφω θα πω πως :Δέν ζει Ελεύθερα ο κόσμος,ο περισσότερος κόσμος καλύτερα (να μην τα ισοπεδώνω όλα,τεσπα)Γιατί το λέω ?Γιατί Ντρίν-Δουλειά.Χρονομετρημένος.Συν όόόόόλα τα επακόλουθα της τρέχον ημέρας και κάθε ημέρας.Μέσα από αυτά μου γεννάται το ερώτημα αλλά και η απάντηση ταυτόχρονα στο ερώτημά μου ,λέγοντας:Η Σκέψη του καθενός είναι το μόνο σημείο δείγμα της ελευθερίας του κι όμως ακόμα και αυτή κάθεται και την αλλοιώνει,την παραποιεί,την προβληματίζει και συνάμα δείχνει όόόόόλες τις προκαταλήψεις του.Ω!Ω!Ω!Ω! πόσο με στεναχωρεί αυτό,το αντιμετωπίζω κάθε μέρα σε όλες τις ηλικίες σχεδόν.Χρόνια τώρα.Δείχνουν πεντακάθαρα τι ποιος που και πως και γιατί και ως πόσο συν και από την άλλη Πλευρά του/της/τους/ και πάει λέγοντας.ΣΤΟΠ ΣΤΗΝ ΠΑΠΑΓΑΛΙΑ ΤΗΣ ΣΚΕΨΗΣ…..Καλησπέρα..!Τί εστί Σωφροσύνη ? : )Ποιός είναι ή λέγεται Σώφρων Άνθρωπος ? : )
300
16 Νοεμβρίου 2009 στο 15:41
Ποιοί είναι αυτοί που δικάζουνάνθρωπο εις θάνατον..Τί είναι αυτοί………….Τι ξεχωριστό έχουν αυτοί…………Έχουν καταλάβει τι εστί ΘΑΝΑΤΟΣ ?Εχουν αυτοί κρίση τετοια που να μπορούν να πάρουν απόφαση για κάποιον και μάλιστα εις θάνατον?Ποιος τους έδωσε την εξουσία αυτή ?..Άκου Θεέ,άκου να δεις ………….. ¨καταδικάζεσαι εις θάνατον¨..Μπορεί να μετρηθεί θαρρείς η αξία του συντάγματος και όποια Γνώση,σε κόντρα με την αξία ενός ανθρώπου ?Κι αν αυτός πχ ήταν τέτοιο γα’ι’δουρι (πχ λέγω)τι κάθομαι και τον κοιτώ τόση ώρα ή διαβάζω για δ αύτον?..Γιά εξήγησε σε παρακαλώ μπας και δούμε κάτι διαφορετικό…ή μας ξεφεύγει κάτι..(με το δικό μου Νεύμα Πνεύμα πχ)(δεν θέλω να κάνω αναζητήσεις στο ίντερνετ-προτιμώ να δοκιμάζω την δικιά σου κρίση και όποιων)
Vasso
16 Νοεμβρίου 2009 στο 16:57
ΑγωνίεςἊν χτυπήσουν τὴν πόρτα, μὴν ἀνοίξεις.Ὅσο καὶ νὰ χτυποῦν.Πρέπει νὰ πιστέψουν πὼς τὸ σπίτι εἶναι ἀδειανό.Δὲν θὰ τὴ σπάσουν. Μὴ φοβᾶσαι.Ἂν τὴ σπάσουν,θὰ ξέρουμε πὼς μᾶς πρόδωσαν.Οὔτε κ᾿ ἐγὼ τὸ πιστεύω.Ναί, θὰ πυροβολήσω ἂν μποῦνε.Ἐσὺ δοκίμασε νὰ φύγεις.θὰ μπορέσεις.Γιὰ μᾶς θἆναι. Τόση ὥρα τριγυρίζουν τὸ σπίτι.Κύταξε ἀπ᾿ τ᾿ ἄλλο παραθύρι.Μὰ πρόσεχε.Ναί, βλέπω. Χτυπᾶνε ἀπέναντι.Μίλα σιγότερα.Ἀκοῦς; Φασαρία; Τί νὰ γίνεται;Κάποιον πιάσανε. Εἶναι γέρος.Τὸν χτυπᾶνε τὰ σκυλιά.Ἄτιμοι.Πόσους θὰ πιάσετε; θὰ μείνουν ὅσοι χρειάζονται καὶ περσότεροι…. θὰ μείνουν…καὶ δὲν θὰ σταυρώσουνε τὰ χέρια.Αλέκος Παναγούλης
Vasso
16 Νοεμβρίου 2009 στο 17:02
Δ ι α δ ρ ο μ ήΤρία βήματα μπροστάκαι τρία πίσω πάλι.Χίλιες φορές την ίδια διαδρομήΕξη χιλιάδες βήματα…Ο σημερινός περίπατος με κούρασείσως γιατί τα βήματα μετρούσαΤώρα σταμάτησα μα αύριοαντίθετα θα αρχίσω να βαδίζω(η ποικιλία ομορφαίνει τη ζωή)και κάτι άλλο σκέφτομαιμικρότερα τα βήματα αν κάνωτέσσερα – τέσσερα μπορεί να τα μετρώ!Καλά το σκέφτηκαΠιο όμορφη να γίνει η διαδρομή!…Αλέκος Παναγούλης
Vasso
16 Νοεμβρίου 2009 στο 17:03
Σ Κ Ι ΑΑγάπησα το Φως πολύΕτσι κατόρθωσα ένα κερί ν’ανάψωκαι το θαμπό, το λιγοστό του φως, το κέρναγα.Μα πριν χαρά να νιώσω και γι’αυτόμ απελπισία είδα βαρύνα ρίχνω αλλού και το σκοτάδι.Αφού το ίδιο φως που εγώ κρατούσαμε του κορμιού μου τη Σκιάσκοτάδι γέμιζε τις στράτες που περνούσα.Αλέκος Παναγούλης
Αλέξανδρος
16 Νοεμβρίου 2009 στο 17:21
τον θυμάμαι … το έχω ξαναγράψει … τον γνώρισα τότε που σαν υποψήφιος βουλευτής … έκανε ομιλίες από σπίτι σε σπίτι ….πραγματικά … ηγετική φυσιογνωμία ….καλή συνέχεια
Lady of Avalon
16 Νοεμβρίου 2009 στο 18:26
Φοβερή φυσιογνωμία… Ευαισθητη ψυχή μα και τόσο ανδρειωμένη…Καλό σου βράδι φίλη μου…
Γιώργης
16 Νοεμβρίου 2009 στο 18:47
ΥΠΟΚΛΙΝΟΜΑΙ εμπρός στην ΑΓΩΝΙΣΤΗ Αλέκο Παναγούλη.Το αίμα σου αδερφέ μουδεν έπαψε να οδηγείτις στράτες των ελεύθερωνΑΝΘΡΩΠΩΝ.Το αίμα σου αδερφέ μου ΤΟΣΟ ΑΔΙΚΑ ρέει στον δρόμο ακόμη.Το αίμα σου αδερφέ μουτο ανακάτεψαν με στάχτη και άμμο,και έμεινε το δάκρυαυτών που σε αγάπησαν……ΠΟΤΕ ΔΕΝ ΣΕ ΞΕΧΝΑΜΕ.Γιώργης Χ. Ι.
Vasso
16 Νοεμβρίου 2009 στο 18:49
και γω είχα την τιμή και την χαρά να τον γνωρίσω… Αλέξανδρε, θυμάμαι.. εκείνο το βαθύ καθαρό βλέμμα του… που άγγιζε την καρδιάθυμάμαι.. το ζεστό κι εγκάρδιο… ανθρώπινο χαμόγελο του…θυμάμαι… το δυνατό σφίξιμο της παλάμης του… που μετάγγιζε δύναμηθυμάμαι… τη βαθειά ανάσα του… που γέμιζε απ’τον καπνό…. που ρουφούσεκι έβγαινε με τα πύρινα λόγια του… αργά…. και σταθερά…. θυμάμαι… τον καθαρό κι εμπνευσμένο λόγο του… που μας διαπερνούσε…θυμάμαι…. κι αναστατώνεται η καρδιά…. και γεμίζουν τα μάτια δάκρυ…θυμάμαι…..είχα κατέβη τότε.. για την Πορεία της Πρωτομαγιάς, στη ΝΑΠΟΛΙ της Ιταλίας, ήμουν φοιτήτρια, στα πρώτα ουσιαστικά βήματα… της βαθειάς γνώσης του Αγώνα, για της Ζωής… την Αξιοπρέπεια και την… αληθινή Αγάπη για τον Ανθρωπο… και με περίμεναν οι φίλοι… μ’ένα γαρύφαλλο στο πέτο και κόκκινα δακρυσμένα μάτια, "Τον σκότωσαν.. Τον σκότωσαν… οι άχρηστοι" έλεγαν μες το λυγμό τους… Εκείνη τη μέρα έγραψα τα λόγια που Του λέγαμε… με δάκρυσμένα μάτια…σ’ενα χαρτάκι που’χα στην τσέπη μου.. και το κρατώ σαν φυλαχτό για πάντα…κι ήταν ΠΡΩΤΟΜΑΓΙΑ… ΠΡΩΤΟΜΑΓΙΑ στον τόπο που Τον αγκάλιασε με σεβασμόανάμεσα σε φίλους που Τον αγάπησαν αληθινά και Τον αγαπούνε πάντα… Ο Θάνατος του Αγωνιστή Έφυγες..Με δάκρυ σε χαιρετάμε Έφυγες..με πόνο χωρίζουμεΈφυγες..Το πόνο κάνουμε κραυγήτο δάκρυ μας τραγούδι.. Έφυγες..μα ποιός το’πε?ποιός μπόρεσε να το πιστέψει? Πως μπορούν να πεθάνουν οι Ι δ έ ε ς..Πως να σκοτώσουν τους Α ε τ ο ύ ς! ΖΕΙΣ!..ΔΕΝ πεθαίνουν οι Ή ρ ω ε ς… ποτέΖΕΙΣ!..Ποιός είπε ότι έσβησες Σβήνει ποτέ ο Ή λ ι ο ς?ΖΕΙΣ!.. Ο θάνατος έγινε πνοή.. και δρόσισε την ψυχή μας,γέννησε μέσα μας φωτιά επιθυμία κι υπόσχεση γι’Αγώνα! ΖΕΙΣ!.. Το αίμα σου φλόγα που υψώθηκε κι έκαψε φόβους.. δειλίες.. κι ανάσανε με πόνο η καρδιά μας! ΖΕΙΣ!.. Μέσα στις φλέβες μας..Μέσα στη σκέψη μας.. Μες στη καρδιά μας.. κι έγινες Ε ί ν α ι μας! ΖΕΙΣ!.. και θα ΖΕΙΣ μαζί μας! Lunapiena (Napoli, 1-5-1976)
Aeolos
16 Νοεμβρίου 2009 στο 19:13
Νομίζω, πως εάν προσθέσω ένα σχόλιο γι’ αυτή την Ψυχή, θα είναι φλυαρία… Ζει…
Vasso
16 Νοεμβρίου 2009 στο 22:03
«H ανάκρισις ήρχισε κλιµακουµένη από της περιοχής των γρονθοκοπηµάτων, των εγκαυµάτων, της φάλαγγος και των ραβδισµών µέχρις και της περιοχής των σεξουαλικών βασανιστηρίων… ∆εν αποδέχοµαι την βίαν ως µέσον, ούτε την πολιτική δολοφονία, αλλά εις την προκειµένην περίπτωσιν διά να αλλάξη η κατάστασις η οποία µας επεβλήθη διά της βίας, µόνον διά της βίας ηµπορεί να αλλάξη… ∆εν έχει σηµασίαν ότι ηµείς απετύχαµεν.A λ λ ο ι έ ρ χ ο ν τ α ι µετά από µας… ∆εν υποχωρώ διότι γνωρίζω ότι το ωραιότερον κ ύ κ ν ε ι ο ν ά σ µ α οιουδήποτε πραγµατικού αγωνιστού είναι ο επιθανάτιος ρόγχος προ του εκτελεστικού αποσπάσµατος, παρά ενώπιον µια τυραννίας, και αυτήν την θέσιν αποδέχοµαι».είπε μεταξύ άλλων, ο Αλέκος Παναγούλης σαν απολογία….στο στρατοδικείο τον Nοέµβριο του 1968.