Πάρε με μαζί σου Άσε με πλάι σου να περπατώ στο μεγαλείο της σιωπής.. κι εγώ για πάντα θα κρατήσω την ομορφιά του Κόσμου σου μες στη μικρή μου τη καρδιά.
Portami con te a camminare al tuo fianco in sacro silenzio… ed io conserverò la bellezza del tuo mondo nel mio piccolo cuore.
Γιατί βαθιά μου δόξασα Α. Σικελιανός Γιατί βαθιά μου δόξασα και πίστεψα τη γηκαι στη φυγή δεν άπλωσα τα μυστικά φτερά μου,μα ολάκερον ερίζωσα το νου μου στη σιγή,νά που και πάλι αναπηδά στη δίψα μου η πηγή,πηγή ζωής, χορευτική πηγή, πηγή χαρά μου…
Γιατί ποτέ δε λόγιασα το πότε και το πώς,μα εβύθισα τη σκέψη μου μέσα στην πάσαν ώρα,σα μέσα της να κρύβονταν ο αμέτρητος σκοπός,νά τώρα που, ή καλοκαιριά τριγύρα μου είτε μπόρα,λάμπ’ η στιγμή ολοστρόγγυλη στο νου μου σαν οπώρα,βρέχει απ’ τα βάθη τ’ ουρανού και μέσα μου ο καρπός!…
Γιατί δεν είπα: «εδώ η ζωή αρχίζει, εδώ τελειώνει…»μα «αν είν’ η μέρα βροχερή, σέρνει πιο πλούσιο φως…μα κι ο σεισμός βαθύτερη τη χτίση θεμελιώνει,τι ο ζωντανός παλμός της γης που πλάθει είναι κρυφός…»νά που, ό,τι στάθη εφήμερο, σα σύγνεφο αναλιώνει,νά που ο μέγας Θάνατος μου γίνηκε αδερφός!… Αγγελος Σικελιανός
Κι’ αν η ζωή ξαδιάντροπα έπαιξε μαζί μουτην συγχωρώ σαν θηλυκό που είναι.Ποτέ δεν μπόρεσα αυτό της φύσης το θαύμανα το μαλώσω, να το απαρνηθώ,να το απαξιώσω….
……………………………………………………………..Μέσα εις αυτήν την απέραντον μεγαλοσύνηκαι τα μικρά και τα παραμικρά έχουν την πλήρη σημασίαν τωνκαι την ανυπολόγιστον βαρύτητα των………………………………………………Οι Αθάνατοι (Α. Εμπειρίκος)……………Γιατί ποτέ δε λόγιασα το πότε και το πώς,μα εβύθισα τη σκέψη μου μέσα στην πάσαν ώρα,………….Πόσο βάθος κρύβουν οι λέξεις !!!!!!!!!!!!!!!!Βάσω μου Καλό Ξημέρωμα……..
Είναι Παιδί ο Χρόνος..που παίζει με τα βότσαλα.. στην ακροθαλασσιά…και η Ζωή Παιδούλα που θα τον κυνηγά…Καλή Σου Μέρα… Θανάση μουΑπαιτητική και Μοναδική Ερωμένη η Ζωή!
Τα Λόγια σουΘυμάμαι τώρα… Οι θύμησες πλημμύρες που με πνίγουν,άνεμος, σκοτεινιά.Τα λόγια ανθούς τα μάδησες, μα τώρα αυτά μου ανοίγουνκακές πληγές βαθιά.Ούτε σκιά, ούτε όνειρο έτσι που διαβαίνει γοργά προς το χαμό.Καπνός η αγάπη. Σύννεφο, τα λόγια σου, μου ραίνεισταγόνες τον καημό.Τώρα σαπίζουν μέσα μου πρώιμες οι πληγές μου.Η θύμηση ασπασμός προδοτικός, να μου γελούν κρυφά κάποιες στιγμές μουν’ αυξαίνη ο απελπισμός!Μαρία Πολυδούρη
Ήθελα….Ήθελα νάβρισκα για σε λουλούδια δροσισμένανάχουν το χρώμα το γλυκό απ’ το θλιμμένο δείλι.της χαραυγής η εμορφιά θα τάχη μαγεμένακαι απαλά να τα φιλούν οι ευωδιές τ’ Απρίλη.Ήθελα νάβρισκα για σε γλυκόλαλα αηδόνιαπου είναι πόνος της καρδιάς κάθε κελάδημά τουςπου απ’ της λεύκας την κορφή και της ιτιάς τα κλώνιαλύνουν τον κάθε τους καημό με τη γλυκειά λαλιά τους.Μαρία ΠολυδούρηΚαλή Σου Μέρα…. γλυκό μου Χαμόγελο!
‘Να! Διάλεξα στον ουρανότα πιο λαμπρά αστέριαγια να σκορπίσουνε για σετο φως τους το θλιμμένοκι’ ανάμεσά τους να γελάμε εμορφιά αιθέριατο φεγγαράκι ολόγιομοσ’ ολόχρυσα ντυμένο.Ήθελ’ ακόμη απ’ του γιαλούτη δροσισμένη άκρηκι’ απ’ της θαλάσσης το βυθόνα μάζευα για σένακογχύλια, διαμαντόπετρεςσαν της θεάς το δάκρυνα τα περνούσα σε χρυσόσειρήτι ένα ένα.Μαρία ΠολυδούρηΚαλή Σου Μέρα… Θάλεια μου
Και όταν μόνη σιωπηλήσε σκέψεις βουτηγμένηγύρης την ώρια κεφαλήμε τα χρυσά στολίδιαστο χέρι τ’ αλαβάστρινοκι’ η αύρα μαγεμένηφιλή τα ολόχρυσα μαλλιάμε χίλια δυο παιχνίδια.Όταν τα μάτια θλιβεράστης Νύχτας το σκοτάδικαρφώσης με παράπονο,τότε στην κεφαλή σουνα σκορπισθούν τα λούλουδακαι αηδονιών κοπάδιγλυκά γλυκά να τραγουδήτη χάρη τη δική σου.Μαρία Πολυδούρη
Το φεγγαράκι από ψηλάκαι τα χρυσά τ’ αστέριανα σου μαγεύουν τη θωριάτο λιγερό σου σώμα,τα πετραδάκια του γιαλούνα λάμπουνε στα χέριακαι στο γλυκό σου το λαιμό.και θε ν’ ακούς ακόματη λύρα μου που με λυγμούςαπό μακρυά θα ψέλνητο όνειρο το μαγικό με δοξαριά θλιμμένη!Μαρία Πολυδούρη"Ήθελα…."
Ξέρω να ψάξω και να βρωδιαμάντια και ζαφείρια χίλιακι’ απ’ του γιαλού το θησαυρόμαργαριτάρια και κογχύλια.Κ’ έτσι τεχνόπλεκτα δετάμαζί με λούλουδα κι’ αστέριανα τα φορείς καμαρωτάστο μέτωπό σου και στα χέρια.Μαρία Πολυδούρη
Ξέρω στο διάβα σου μπροστάρόδα και κρίνους να μαδήσωξέρω με λόγια ταιριαστάτη χάρη σου να τραγουδήσω.Ξέρω πως κάτι χωριστόαταίριαστο σε κάθε άλληχάρισαν Βάσω μου σε ΣέΜοίρες με τα πανώρια κάλλη.Σε σέναΜαρία ΠολυδούρηΕνα καλό βραδάκι…….
Την είπαν πεταλούδα.Μια πληγωμένη αλίμονο, πεταλούδα,που έκαψε τα πανώρια και πλατιά φτερά της,κυκλοφέρνοντας τον Ήλιο της Αγάπης.Της Αγάπης για κάτι πιο αιώνιοαπό την εφήμερη ομορφιά.Την Αγάπη της Ψυχής.Μαρία ΠολυδούρηΚαλή Σου Νύχτα… Θάλεια μουΣε Ευχαριστώ…….
12 Σεπτεμβρίου, 2010
hvasso53
"Lycofos Nostalgias" 
16 responses to “Πάρε με μαζί σου…”
Vasso
12 Σεπτεμβρίου 2010 στο 07:45
Γιατί βαθιά μου δόξασα Α. Σικελιανός Γιατί βαθιά μου δόξασα και πίστεψα τη γηκαι στη φυγή δεν άπλωσα τα μυστικά φτερά μου,μα ολάκερον ερίζωσα το νου μου στη σιγή,νά που και πάλι αναπηδά στη δίψα μου η πηγή,πηγή ζωής, χορευτική πηγή, πηγή χαρά μου…
Vasso
12 Σεπτεμβρίου 2010 στο 07:45
Γιατί ποτέ δε λόγιασα το πότε και το πώς,μα εβύθισα τη σκέψη μου μέσα στην πάσαν ώρα,σα μέσα της να κρύβονταν ο αμέτρητος σκοπός,νά τώρα που, ή καλοκαιριά τριγύρα μου είτε μπόρα,λάμπ’ η στιγμή ολοστρόγγυλη στο νου μου σαν οπώρα,βρέχει απ’ τα βάθη τ’ ουρανού και μέσα μου ο καρπός!…
Vasso
12 Σεπτεμβρίου 2010 στο 07:46
Γιατί δεν είπα: «εδώ η ζωή αρχίζει, εδώ τελειώνει…»μα «αν είν’ η μέρα βροχερή, σέρνει πιο πλούσιο φως…μα κι ο σεισμός βαθύτερη τη χτίση θεμελιώνει,τι ο ζωντανός παλμός της γης που πλάθει είναι κρυφός…»νά που, ό,τι στάθη εφήμερο, σα σύγνεφο αναλιώνει,νά που ο μέγας Θάνατος μου γίνηκε αδερφός!… Αγγελος Σικελιανός
Thanasis-
12 Σεπτεμβρίου 2010 στο 19:49
Κι’ αν η ζωή ξαδιάντροπα έπαιξε μαζί μουτην συγχωρώ σαν θηλυκό που είναι.Ποτέ δεν μπόρεσα αυτό της φύσης το θαύμανα το μαλώσω, να το απαρνηθώ,να το απαξιώσω….
ΧαΜόΓεΛο
12 Σεπτεμβρίου 2010 στο 20:33
Αχ Βάσω μου…. πεθαίνουν κι ανασταίνουν τέτοια λόγια…..
ΧαΜόΓεΛο
12 Σεπτεμβρίου 2010 στο 20:34
Αχ Βάσω μου…. πεθαίνουν κι ανασταίνουν τέτοια λόγια….. Καλό βράδυ κοριτσάκι μου… Πολλά πολλά φιλιά….
thalia
12 Σεπτεμβρίου 2010 στο 21:56
……………………………………………………………..Μέσα εις αυτήν την απέραντον μεγαλοσύνηκαι τα μικρά και τα παραμικρά έχουν την πλήρη σημασίαν τωνκαι την ανυπολόγιστον βαρύτητα των………………………………………………Οι Αθάνατοι (Α. Εμπειρίκος)……………Γιατί ποτέ δε λόγιασα το πότε και το πώς,μα εβύθισα τη σκέψη μου μέσα στην πάσαν ώρα,………….Πόσο βάθος κρύβουν οι λέξεις !!!!!!!!!!!!!!!!Βάσω μου Καλό Ξημέρωμα……..
Vasso
13 Σεπτεμβρίου 2010 στο 04:31
Είναι Παιδί ο Χρόνος..που παίζει με τα βότσαλα.. στην ακροθαλασσιά…και η Ζωή Παιδούλα που θα τον κυνηγά…Καλή Σου Μέρα… Θανάση μουΑπαιτητική και Μοναδική Ερωμένη η Ζωή!
Vasso
13 Σεπτεμβρίου 2010 στο 05:20
Τα Λόγια σουΘυμάμαι τώρα… Οι θύμησες πλημμύρες που με πνίγουν,άνεμος, σκοτεινιά.Τα λόγια ανθούς τα μάδησες, μα τώρα αυτά μου ανοίγουνκακές πληγές βαθιά.Ούτε σκιά, ούτε όνειρο έτσι που διαβαίνει γοργά προς το χαμό.Καπνός η αγάπη. Σύννεφο, τα λόγια σου, μου ραίνεισταγόνες τον καημό.Τώρα σαπίζουν μέσα μου πρώιμες οι πληγές μου.Η θύμηση ασπασμός προδοτικός, να μου γελούν κρυφά κάποιες στιγμές μουν’ αυξαίνη ο απελπισμός!Μαρία Πολυδούρη
Vasso
13 Σεπτεμβρίου 2010 στο 05:24
Ήθελα….Ήθελα νάβρισκα για σε λουλούδια δροσισμένανάχουν το χρώμα το γλυκό απ’ το θλιμμένο δείλι.της χαραυγής η εμορφιά θα τάχη μαγεμένακαι απαλά να τα φιλούν οι ευωδιές τ’ Απρίλη.Ήθελα νάβρισκα για σε γλυκόλαλα αηδόνιαπου είναι πόνος της καρδιάς κάθε κελάδημά τουςπου απ’ της λεύκας την κορφή και της ιτιάς τα κλώνιαλύνουν τον κάθε τους καημό με τη γλυκειά λαλιά τους.Μαρία ΠολυδούρηΚαλή Σου Μέρα…. γλυκό μου Χαμόγελο!
Vasso
13 Σεπτεμβρίου 2010 στο 05:25
‘Να! Διάλεξα στον ουρανότα πιο λαμπρά αστέριαγια να σκορπίσουνε για σετο φως τους το θλιμμένοκι’ ανάμεσά τους να γελάμε εμορφιά αιθέριατο φεγγαράκι ολόγιομοσ’ ολόχρυσα ντυμένο.Ήθελ’ ακόμη απ’ του γιαλούτη δροσισμένη άκρηκι’ απ’ της θαλάσσης το βυθόνα μάζευα για σένακογχύλια, διαμαντόπετρεςσαν της θεάς το δάκρυνα τα περνούσα σε χρυσόσειρήτι ένα ένα.Μαρία ΠολυδούρηΚαλή Σου Μέρα… Θάλεια μου
Vasso
13 Σεπτεμβρίου 2010 στο 05:26
Και όταν μόνη σιωπηλήσε σκέψεις βουτηγμένηγύρης την ώρια κεφαλήμε τα χρυσά στολίδιαστο χέρι τ’ αλαβάστρινοκι’ η αύρα μαγεμένηφιλή τα ολόχρυσα μαλλιάμε χίλια δυο παιχνίδια.Όταν τα μάτια θλιβεράστης Νύχτας το σκοτάδικαρφώσης με παράπονο,τότε στην κεφαλή σουνα σκορπισθούν τα λούλουδακαι αηδονιών κοπάδιγλυκά γλυκά να τραγουδήτη χάρη τη δική σου.Μαρία Πολυδούρη
Vasso
13 Σεπτεμβρίου 2010 στο 05:27
Το φεγγαράκι από ψηλάκαι τα χρυσά τ’ αστέριανα σου μαγεύουν τη θωριάτο λιγερό σου σώμα,τα πετραδάκια του γιαλούνα λάμπουνε στα χέριακαι στο γλυκό σου το λαιμό.και θε ν’ ακούς ακόματη λύρα μου που με λυγμούςαπό μακρυά θα ψέλνητο όνειρο το μαγικό με δοξαριά θλιμμένη!Μαρία Πολυδούρη"Ήθελα…."
thalia
13 Σεπτεμβρίου 2010 στο 19:15
Ξέρω να ψάξω και να βρωδιαμάντια και ζαφείρια χίλιακι’ απ’ του γιαλού το θησαυρόμαργαριτάρια και κογχύλια.Κ’ έτσι τεχνόπλεκτα δετάμαζί με λούλουδα κι’ αστέριανα τα φορείς καμαρωτάστο μέτωπό σου και στα χέρια.Μαρία Πολυδούρη
thalia
13 Σεπτεμβρίου 2010 στο 19:17
Ξέρω στο διάβα σου μπροστάρόδα και κρίνους να μαδήσωξέρω με λόγια ταιριαστάτη χάρη σου να τραγουδήσω.Ξέρω πως κάτι χωριστόαταίριαστο σε κάθε άλληχάρισαν Βάσω μου σε ΣέΜοίρες με τα πανώρια κάλλη.Σε σέναΜαρία ΠολυδούρηΕνα καλό βραδάκι…….
Vasso
13 Σεπτεμβρίου 2010 στο 22:04
Την είπαν πεταλούδα.Μια πληγωμένη αλίμονο, πεταλούδα,που έκαψε τα πανώρια και πλατιά φτερά της,κυκλοφέρνοντας τον Ήλιο της Αγάπης.Της Αγάπης για κάτι πιο αιώνιοαπό την εφήμερη ομορφιά.Την Αγάπη της Ψυχής.Μαρία ΠολυδούρηΚαλή Σου Νύχτα… Θάλεια μουΣε Ευχαριστώ…….